آشنایی با حاجی‌فیروز دوست‌داشتنی‌ترین آیین نوروزی
بی‌تردید یکی از دوست‌داشتنی‌ترین آیین‌های نوروزی که در آخرین روزهای اسفندماه شاهد آن هستیم، ورود پیک‌های بهاری و نوروزی هستند که با شادی و پایکوبی، همگان را از رسیدن بهار آگاه می‌کنند. در میان همه پیک‌های نوروزی، از همه مهم‌تر گروهی هستند که امروزه آنان را با نام‌های حاجی‌پیروز یا حاجی‌فیروز می‌شناسیم. دیدن صورت‌های سیاه و رنگ شده، لباس‌های قرمز و دایره زنگی و کلاه‌های بوقی زنگوله‌دار و رقص و پایکوبی و برانگیختن شوقی کودکانه و شاد در دل‌ها، شاید تمامی آن چیزی باشد که بسیاری از ما درباره این شخصیت می‌دانیم و از او انتظار داریم.
او نماد و سمبول آن ایزد باستانی است که در باورهای پیشینیان، بودنش دلیل سبزی و طراوت زمین بوده است. سیاهی صورت او نشانه همان مرگ و تاریکی است که او و جهان را دربر گرفته است و لباس قرمزش نشانه‌ای از روشنی و سرخی خورشید و گرما و آغاز زندگی دیگر.
او طلایه‌دار خورشید است از پس زمستانی سرد و تاریک. گذشته از این، برخی از محققان، حاجی‌فیروز را نمادی از باورهای آیین مهر یا میترا می‌دانند که روزگاری در ایران و به نوعی دیگر در غرب رواج بسیار داشت.
او با لباس سرخ مهریان در حالی که تاج خورشید بر سر داشته، با آواز در پنج روز آخر اسفندماه، آمدن بهار را بشارت می‌داد. برخی صورت سیاه او را نشانه مرگ زمستان و پیراهن سرخش را نشانه تولد دوباره خورشید و پیروزی روشنی بر تاریکی معنی کرده‌اند.
