من اینجا ریشه در خاکم شعر زیبای فریدون مشیری در پاسخ به خانم مجری

شعر زیبای من اینجا ریشه در خاکم  ، که استاد فریدون مشیری با صدای خود نجوا کرده اند پاسخ زیبایی است به امثال آن دوستانی که کشور را فقط برای امثال خود می دانند.

بخشی از زندگی نامه فریدون مشیری

فریدون مشیری در سی ام شهریور ۱۳۰۵ در تهران خیابان ایران (خیابان عین الدوله) به دنیا آمد. پدربزرگ پدری او میرزا محمود خان مشیر در عصر قاجار امور مخابراتی غرب ایران را اداره می‌کرد و به دلیل مأموریت اداری به همدان منتقل شده بود. پدرش ابراهیم مشیری افشار در سال ۱۲۷۵ خورشیدی در همدان متولد شد، در روزهای جوانی به تهران آمد و از سال ۱۲۹۸ در وزارت پست مشغول خدمت گردید. مادرش نام خورشید و لقب اعظم‌السلطنه داشت و پدر مادرش میرزا جواد موتمن‌الممالک از اشراف‌زادگان قاجار و نماینده اولین دوره مجلس شورای ملی بود که در عین حال ادیب و شاعر نیز بود و با تخلص «نجم» شعر می‌سرود. از این رو فضل‌الله بایگان که از پیشگامان تئاتر نوین ایران است، دایی فریدون مشیری محسوب می‌شد.

مشیری هم‌زمان با تحصیل در سال آخر دبیرستان در اداره پست و تلگراف مشغول به کار شد. در همان سال مادرش در سن ۳۹ سالگی در گذشت که اثر عمیقی در او بر جا گذاشت. سپس در آموزشگاه فنی وزارت پست و تلگراف مشغول تحصیل گردید. روزها به کار می‌پرداخت و شب‌ها به تحصیل ادامه می‌داد. از همان زمان به مطبوعات روی آورد و در روزنامه‌ها و مجلات کارهایی از قبیل خبرنگاری و نویسندگی را به عهده گرفت. بعدها در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل ادامه داد. اما کار اداری از یک سو و کارهای مطبوعاتی از سوی دیگر، در ادامهٔ تحصیلش مشکلاتی ایجاد می‌کرد. سرانجام تحصیل را رها کرد اما کار در مطبوعات را ادامه داد. از سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۱ مسئول صفحه شعر و ادب مجله روشنفکر بود. این صفحات به تمام زمینه‌های ادبی و فرهنگی از جمله نقد کتاب، فیلم، تئاتر، نقاشی و شعر می‌پرداخت. بسیاری از شاعران مشهور معاصر، اولین بار با چاپ شعرهایشان در این صفحات معرفی شدند. مشیری در سال‌های پس از آن نیز تنظیم صفحه شعر و ادبی مجله سپید و سیاه را برعهده داشت. در همان سال‌ها با مجلهٔ سخن به سردبیری پرویز ناتل خانلری همکاری داشت. وی در سال ۱۳۵۰ به شرکت مخابرات ایران انتقال یافت و در سال ۱۳۵۷ از خدمت دولتی بازنشسته شد.

نمونهٔ اشعار

می‌رفت و گیسوانِ بلندش را
بر شانه می‌پراکند،
شب را به دوش می‌برد
همراهِ عطرِ عنبرِ سارا.

در موجِ گیسوانِ بلندش
تابیده بود شب را
آرام، مثلِ زمزمۀ آب، می‌گذشت
با اختران به نجوا.

همراهِ گیسوانِ بلندش
خاموش، مثل زیر و بمِ خواب، می‌گذشت
پشتِ دریچه‌ها
چشمِ جهانیان به تماشا.

می‌رفت ـ باشکوه‌تر از شب ـ
همراهِ گیسوانِ بلندش
تا باغ‌هایِ روشنِ فردا.
یلدا!

دوبیتی:

گفته بودی که چرا محو تماشای منیآن‌چنان مات، که حتی مژه برهم نزنی
مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرودناز چشم تو به قدر مژه برهم‌زدنی

شعر معروف گرگ:

گفت دانایی که: گرگی خیره سر،هست پنهان در نهاد هر بشر!
لاجرم جاری است پیکاری سترگروز و شب، مابین این انسان و گرگ
زور بازو چارهٔ این گرگ نیستصاحب اندیشه داند چاره چیست
ای بسا انسان رنجور پریشسخت پیچیده گلوی گرگ خویش
وی بسا زور آفرین مرد دلیرهست در چنگال گرگ خود اسیر
هر که گرگش را دراندازد به خاکرفته رفته می‌شود انسان پاک
وآنکه از گرگش خورد هردم شکستگرچه انسان می‌نماید گرگ هست
وآن که با گرگش مدارا می‌کندخلق و خوی گرگ پیدا می‌کند
در جوانی جان گرگت را بگیر!وای اگر این گرگ گردد با تو پیر
روز پیری، گر که باشی هم چو شیرناتوانی در مصاف گرگ پیر
مردمان گر یکدگر را می درندگرگ‌هاشان رهنما و رهبرند
اینکه انسان هست این سان دردمندگرگ‌ها فرمانروایی می‌کنند
وآن ستمکاران که با هم محرم اندگرگ‌هاشان آشنایان هم اند
گرگ‌ها همراه و انسان‌ها غریببا که باید گفت این حال عجیب؟…

بخشی از شعر معروف ریشه در خاک :

من اینجا ریشه در خاکم.

من اینجا عاشقِ این خاکِ اگر آلوده یا پاکم.

من اینجا تا نفس باقی ست می مانم.

من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم!

امیدِ روشنایی گر چه در این تیره گی ها نیست،

من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می رانم.

من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی گل بر می افشانم.

من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید.

سرود فتح می خوانم،

و می دانم تو روزی باز خواهی گشت!

دفترهای شعر

۰ ۰ آرا
امتیازدهی به مقاله

ایمیل برای اطلاع رسانی
بهم خبر بده
guest
0 نظرات
Inline Feedbacks
نمایش تمام کامنتها
دکمه بازگشت به بالا