ابوالحسن نجفی که بود و آثار شاخص او چه نام دارد ؟

در کشور ما از گذشته تا کنون  اساتید برجسته ای زندگی می کنند که در حفظ زبان فارسی به آیندگان تلاش فراوانی انجام داده اند ، حال با یکی از آن اساتید آشنا می شویم :

 

ابوالحسن نجفی (زادهٔ ۷تیر۱۳۰۸ در نجف، درگذشتهٔ ۲بهمن۱۳۹۴ در تهران) زبان‌شناس و مترجم ایرانی است. او عضو پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود و دبیری مجلهٔ ادبیات تطبیقی را برعهده داشت. عمدهٔ فعالیت‌های ادبی و علمی او در حوزهٔ ترجمهٔ متون ادبی، ویرایش، زبان‌شناسی و وزن شعر فارسی بوده است. وی یکی از دایره‌های دقیق را برای طبقه‌بندی وزن شعر فارسی تدوین کرده که به دایرهٔ نجفی معروف است.

نجفی در دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تهران در رشتهٔ زبان فرانسه تحصیل کرد. در دوران دانشگاه، از استادانی همچون پرویز ناتل خانلری و فاطمه سیاح و موسی بروخیم تأثیر پذیرفت. او به‌دلایلی، دو سال ترک تحصیل کرد و در سال ۱۳۳۲ با ارائهٔ رساله‌ای به‌زبان فرانسه دربارهٔ صادق هدایت، فارغ‌التحصیل شد و همراه با عبدالحسین آل‌رسول و احمد عظیمی، انتشارات نیل را در تهران تأسیس کرد. کار این انتشارات با انتشار کتاب ساده‌دلاثر ولتر با ترجمهٔ محمد قاضی آغاز شد.

در سال ۱۳۳۸ برای ادامه‌تحصیل به فرانسه رفت و تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی‌ارشد، در رشتهٔ زبان‌شناسی در دانشگاه سوربن پاریس ادامه داد. پس از بازگشت به ایران، تا سال ۱۳۴۹ در گروه ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان به تدریس مشغول بود. در مهر۱۳۴۹ به تهران آمد و کار در موسسه فرانکلین را آغاز کرد. در همین حال، در سمت استاد مدعو، در گروه زبان‌شناسی دانشگاه تهران تدریس می‌کرد. از سال ۱۳۵۵ تا ۱۳۵۷ در سرپرستی و تنظیم و ویرایش متون برای دانشگاه آزاد ایران شرکت و در همین زمان، کتاب مبانی زبان‌شناسی را تألیف کرد.

پس از انقلاب، در دورهٔ فترت دانشگاه‌ها، به مرکز نشر دانشگاهی رفت و با نصرالله پورجوادی همکاری کرد. این همکاری تا سال ۱۳۸۲ ادامه یافت. در سال ۱۳۶۲ بنا به حکم وزارت علوم، در گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی مشغول به کار شد و تا سال ۱۳۶۶ کار تدریس در این دانشگاه را ادامه داد.

۱. مبانی زبان‌شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی، ۱۳۵۸؛
۲. وظیفهٔ ادبیات، ۱۳۵۶؛
۳. غلط ننویسیم؛ فرهنگ دشواری‌های زبان فارسی، نشر دانشگاهی، ۱۳۶۶؛
۴. فرهنگ فارسی عامیانه، انتشارات نیلوفر، ۱۳۷۸.

ترجمه

۱. شازده کوچولو، نیلوفر، ۱۳۷۹؛م
۲. نمایشنامهٔ شیطان و خدا، ژان پل سارتر؛
۳. گوشه‌‏نشینان آلتونا؛م
۴. ضدخاطرات، آندره مالرو؛
۵. خانوادهٔ تیبو، روژه مارتن دوگار؛
۶. بیست‌ویک داستان از نویسندگان مختلف فرانسه، انتشارات نیلوفر؛م
۷. بچه‌های کوچک قرن، کریستیان روشفور، ۱۳۴۴؛
۸. شنبه و یکشنبه در کنار دریا، روبر مرل، ۱۳۴۶؛
۹. کالیگولا، آلبر کامو، ۱۳۴۶؛
۱۰. ادبیات چیست؟، ژان پل سارتر، ۱۳۴۸؛
۱۱. استادکاران، آرتور آدامُف، ۱۳۴۹؛م
۱۲. همان‌ طور که بوده‌ایم، آرتور آدامُف، ۱۳۴۹؛م
۱۳. پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند، رومن گاری، ۱۳۵۲؛
۱۴. ژان پل سارتر، هِنری پیر، ۱۳۵۶؛
۱۵. دربارهٔ نمایش، ژان پل سارتر، ۱۳۵۷؛
۱۶. نژاد و تاریخ، کلود لوی‌استروس، ۱۳۵۸؛
۱۷. نویسندگان معاصر فرانسه (برگزیدهٔ داستان‌های کوتاه)، ۱۳۶۶؛
۱۸. وعده‌گاه شیر بلفور (مجموعهٔ داستان)، ژیل پرو، ۱۳۷۴؛
۱۹. عیش و نیستی، تیری مونیه، ۱۳۷۹؛
۲۰. گم‌گشته، ژیل پرو، ۱۳۸۷.

 

۰ ۰ آرا
امتیازدهی به مقاله

ایمیل برای اطلاع رسانی
بهم خبر بده
guest
0 نظرات
Inline Feedbacks
نمایش تمام کامنتها
دکمه بازگشت به بالا