داستان ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﮔﺮﻱ ﺯﻥ ﺟﺎﺩﻭ | داستان های کوتاه شاهنامه

ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻭﺱ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺪﮔﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻳﺮ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﺯﻳﺎﻧﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺯﺷﺖ ﺧﻮﺩ ﺣﻴﺮﺍﻥﺷﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﺍﻫﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ.

ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﭘﺮ ﻣﻜﺮ و ﻓﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺨﻦ ﻭ ﺍﻧﺪﺷﻪﺍﺵ ﺟﺎﺩﻭ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺁﻥﺯﻥ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎﺭﺵ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺗﻮ ﺳﺨﻨﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﺍﻭل ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻭﺭﻱ ﭼﻮﻥ ﺯﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺑﺴﺖ ﺯﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﭙﺲﮔﻔﺖ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺍﺭﻭﻳﻲ ﺑﻪﺩﺳﺖﺁﻭﺭ ﺗﺎ ﻛﻮﺩﻙ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻓﻜﻨﻲ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩﻱ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺭﺍﺯﻳﺴﺖ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﺩ. ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻓﻜﻨﺪﻥ ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﻏﻲ ﺑﮕﻴﺮﺩ.

ﭼﻮﻥ! ﺍﻓﻜﻨﺪﻩﺷﺪ ﺑﻪﻛﺎﻭﺱ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩﺍﻡ ﻭﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﺎﻳﻪﺁﻥ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﻮﻱ ﻧﺰﺩﻛﺎﻭﺱ ﺑﻲﺁﺑﺮﻭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺸﻜﻮﻱﺧﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪﺭﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻭﺱ ﻓﺮﺯﻧﺪﻣﺮﺩﻩ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻴﻦ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﺯﻥ ﻛﻪ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻣﺎﻝﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﻨﺪﻩﺍﻡ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢﻛﺮﺩ. ﺯﻥ ﺍﺯﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﺋﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭﭼﻮﻥ ﺷﺐ ﺗﻴﺮﻩ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭﻓﺮﺩﺍ ﺑﭽﻪﺍﻭ ﻣﺮﺩﻩﺑﻪﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪ.ﻧﻪﻓﻘﻂﻳﻚ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻭﻛﻮﺩﻙ. ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﺗﺸﺘﻲ ﺍﺯ ﺯﺭ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺸﺖ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ ﺻﺪﺍ ﺑﻪﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﻠﻨﺪﻛﺮﺩ، ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮﺗﻦ ﭘﺎﺭﻩﻛﺮﺩ.ﺯﻥﺭﺍ ﺍﺯﻣﺸﻜﻮﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﺑﺴﺘﺮ ﺑﺨﻔﺖ. ﻓﻐﺎﻧﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺎﺥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﺮﻛﺲﻛﻪ ﺩﺭﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻧﺰﺩﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﻓﺖ ﺍﻭﻧﻴﺰ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺩﻭﻛﻮﺩﻙ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪﻣﺮﺩﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩ.ﺻﺪﺍﻱﺷﻴﻮﻥ ﻭﻓﺮﻳﺎﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺥ ﻛﺎﻭﺱ ﺭﺳﻴد.ﺍﻭﻛﻪﺧﻔﺘﻪﺑﻮﺩ ﺍﺯﺧﻮﺍﺏﭘﺮﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪﺷﺪﻩ؟ ﺗﻤﺎﻡﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﻱ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﻛﺎﻭﺱ ﺑﺮﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ. ﺁﻥﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻛﺎﺥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻗﻲﻣﺎﻧﺪ ﺷﺐﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﺭﻓﺖ.

ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻭﺷﺒﺴﺘﺎﻥﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪﺩﻳﺪ ﺩﻭﻛﻮﺩﻙﻣﺮﺩﻩﺭﺍ ﺩﺭﺗﺨﺖﺯﺭﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﺶﺩﺍﺩند. ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺮﺯﻣﺎﻥ ﻧﻌﺮﻩﻣﻲﺯﺩ ﻭﺍﺷﻚ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﻭﺱ ﻣﻲﮔﻔﺖ:ﺁﻳﺎ ﺩﻟﻴﻞﺩﻳﮕﺮﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﻣﺮﮒ ﺍﻳﻦﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺯﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻭﺷﻦﺗﺮ ﺍﺳﺖ.ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪﺗﻮﮔﻔﺘﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻱﻫﺎﻳﺶﺭﺍﺑﺮﺷﻤﺮﺩﻡ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﻔﺘﺎﺭ ﺩﺭﻭﻍ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺩﻝﺳﭙﺮﺩﻱ. ﻛﺎﻭﺱ ﺑﺎﺭﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﻴﺎﻭﺵ ﺑﺪﮔﻤﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻭﻍﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻳﺎﺭﻱ ﺑﮕﻴﺮﻡ.

ﻛﺎﻭﺱ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﮔﺎﻩﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺰﺩﺍﻭﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ.ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺯﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﺮﺩﻩ،ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﻚﻫﻔﺘﻪ ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪﻛﻪ ﻣﺮﮒ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﺯﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺪﺭ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻛﺎﻭﺱ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺳﻮﻡ ﺁﻧﻜﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﻛﺎﻭﺱ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.ﭼﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﮋﺍﺩ ﻛﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ.

ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻧﻪ ﺍﺛﺮﻱ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺍﺯﻱ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺸﺎﺋﻴﻢ. ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺯﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻭ ﺣﺘﻤﺎ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﻪﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﻐﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﺷﺎﻩ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﺣﻤﻲ ﺑﻪﺩﻝ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﻫﺮﺯﻣﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻣﺮﮒ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻨﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺭﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. ﻛﺎﻭﺱ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺯﻥ ﺁﺭﺍﻡﮔﻴﺮ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺎﻧﻮﻳﻲ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺎﻭر.

ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥﺭﻭﺯ ﻛﺎﻭﺱ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ. ﻧﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺯﻥﭘﻠﻴﺪ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﻛﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﻳﺪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﻱ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﻳﺪ. ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺯﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﻧﺰﺩ ﺷﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﻛﺎﻭﺱ ﺑﻪﺁﺭﺍﻣﻲ ﺍﺯ ﺯﻥ ﭘﺮﺳﺶ ﻛﺮﺩ، ﺍﻣﻴﺪﻫﺎ ﺩﺍﺩ ﻭﻟﻲ ﺯﻥ ﺍﻗﺮﺍﺭﻧﻜﺮﺩ. ﭼﻨﺪﺭﻭﺯﻱ ﮔﺬﺷﺖ، ﻛﺎﻭﺱ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﻓﺴﻮﻧﻲ ﺑﺮ ﺯﻥ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ.

ﺑﻪ ﺯﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﮕﻮﻳﻲ ﺳﺮ ﻭ ﻛﺎﺭﺕ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﺭ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻣﻲﺷﻮﻱ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺯﻥ ﺑﺪﻛﺶ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﻲﮔﻨﺎﻫﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﮕﻮﻳﻢ. ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﻭﺱ ﮔﻔﺘﻨﺪ.ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﻧﺰﺩ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﻭﻳﺪ. ﺍﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺯﻧﻲ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺍﺳﺖ. ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍﺷﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﻭﺱ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻴﻢ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﻳﻦﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺳﺮﻫﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲﺩﺍﻧﻨﺪ ﭘﺸﺖﺳﻴﺎﻭﺵ ﺟﻬﺎﻥﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺭﺳﺘﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻦﻧﻴﺰ ﺟﺰ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍنم ﻛﺮﺩ.

ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺑﻪﺳﺨﻦ ﺍﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺱ ﮔﻮﺵ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻏﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻧﻮﺭﺱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ، ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ. ﻛﺎﻭﺱ ﺑﻪﺗﻠﺨﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﻧﺰﺩ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻫﺮﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ .ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻛﺎﻭﺱ ﻣﻮﺑﺪﺍﻥﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ، ﻣﻮﺑﺪی ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺷﺎﻩ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺲ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺗﻮ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﻩ ﻫﺎﻣﺎﻭﺭﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻫﺮﺩﻭ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﻭ ﻟﺠﻮﺝ ﻗﺪﻣﻲ ﻭﺍﭘﺲ نمیﻧﻬﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﻲ ، ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ و ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﮔﺬﺭ ﻛﻨﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻳﺰﺩﺍﻥ ﭘﺎﻙ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺑﻲﮔﻨﺎﻩ ﮔﺰﻧﺪﻱ ﻧﻤﻲﺭﺳﺎﻧﺪ.

ﻛﺎﻭﺱ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ. ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻴﺎﻓﺖ ﮔﻔﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺭﻭﺷﻦﻧﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﮔﻨﻬﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺰﻭﺩﻱ ﺭﺳﻮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪﻛﺮﺩ. ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻪﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪﺷﺎﻩ ﻧﺸﺎﻥﺩﺍﺩﻡ ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺑﻴﺶﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺭﻭﺷﻦﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻛﺮﺩﺍﺭ ﺑﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺎﺯﻣﺎﻳﺪ.ﻛﺎﻭﺱ ﺭﻭﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻛﺮﺩ ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟

ﺳﻴﺎﻭﺵ ﭘﺎﺳﺦﺩﺍﺩ: ﺍﮔﺮ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ  ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮔﺮ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﻙﻛﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻧﻨﮓ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ.

کاوس ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺻﺪ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺷﺘﺮ ﺳﺮﺥﻣﻮﯼ ﻫﯿﺰﻡ ﮔﺮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯﺁﻥ ﺩﻭ ﮐﻮﻩﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤـﮥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻥ ﺑﺪﮐﯿﺶ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ.

ﺑﻪ ﮔﯿﺘﯽ ﺑﺠﺰ ﭘﺎﺭﺳﺎ ﺯﻥ ﻣﺠﻮﯼ

ﺯﻥ ﺑﺪﮐﻨﺶ ﺧﻮﺍﺭﯼ ﺁﺭﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ

ﭘﺲ ﺷﺎﻩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻧﻔﺖ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺮ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺯﺍﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﮔﺸﺖ. ﻫﻤـﮥ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺎ ﮐﻼﻩ ﺧﻮﺩ ﺯﺭﯾﻦ ﻭ ﺟﺎﻣـﮥ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﻟﺒﯽ ﭘﺮﺧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺮﺍﺳﺐ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﺎﻩ ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺷﺮﻣﮕﯿﻦ ﺩﯾﺪ!

ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻧﺪﻩ ﻣﺪﺍﺭ

ﮐﺰ ﺍﯾﻨﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﺵ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ

ﺳﺮﯼ ﭘﺮ ﺯ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﻣﺮﺍﺳﺖ

ﺍﮔﺮ ﺑﯿﮕﻨﺎﻫﻢ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻣﺮﺍﺳﺖ

ﭘﺲ ﺑﺴﻮﯼ ﺁﺗﺶ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﻭﺭ ﭘﺎﮎ ﺭﺍﺯ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺍﺯﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪﺑﺎﻡ ﺁﻣﺪ ﻭﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺪ ﺭﺳﺪ. ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻭﺱ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ.

ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺎﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎ ﻣﯽﺗﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺍﺳﺒﺶ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﺳﺎﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺁﺗﺶ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩ.

ﯾﮑﯽ ﺩﺷﺖ ﺑﺎﺩﯾﺪﮔﺎﻥ ﭘﺮ ﺯ ﺧﻮﻥ

ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﮐﯽ ﺁﯾﺪ ﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﻭﻥ

ﭘﺲ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ‌ﺍﯼ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﻥ ﭘﺮﺧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﻫﻤﯿﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﺧﺮﻭﺵ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.

ﭼﻨﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻗﺒﺎﯼ ﺳﻮﺍﺭ

ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺳﻤﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻧﺪﺭ ﮐﻨﺎﺭ

ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻭ ﺗﻦ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯽ‌ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﮋﺩﻩ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺑﯿﮕﻨﺎﻩ ﺑﺨﺸﯿﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻣﻮﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﮏ ﻣﯽﺭﯾﺨﺖ. ﻫﻤﯿﻨﮑﻪ ﺳﯿﺎﻭﺵ ﭘﯿﺶ ﭘﺪﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮐﺎﻭﺱ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﺩﺭ ﺍﻭ ﻧﺪﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﻨﮓ ﺑﻪ ﺑﺮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪﺷﺎﺩﯼ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺷﻮﺭ ﮐﺮﺩ.ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻣﺮﮒ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺩﻟﯽ ﭘﺮﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺭﺧﺴﺎﺭﯼ ﺯﺭﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪﺩﺍﺭ آﻭﯾﺨﺘﻦ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﺍﺩ. ﺳﯿﺎﻭﺵ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ شده ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺒﺐ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺒﺨﺸﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﻨﺪ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. ﺷﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﺵ. ﭼﻮﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﻝ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﻮﺩﺍﺑﻪ ﮔﺮﻣﺘﺮ ﮔﺸﺖ.