پابلو نرودا شاعر شیلییایی کیست؟
جدول یاب ، محمد سیمری : پابلو نرودا با نام مستعار نویسندگی “ریکاردو الیسر نفتالی ریس باسوآلت” در ۱۲ ام ژوئیه سال ۱۹۰۴ میلادی در پارال واقع در ۴۰۰ کیلومتری جنوب سانتیاگو در پایتخت شیلی چشم به جهان گشود. پدر پابلو نرودا کارمند راه آهن و مادرش معلم بود؛ هنگامی که وی دو ماهه بود، مادرش درگذشت و او همراه پدر خود در شهر تموکو ساکن شدند.
نرودا دیپلمات، سناتور و همچنین شاعر نوگرای شیلیایی و برنده ی جایزه ادبیات نوبل در سال ۱۹۷۱ میلادی بود. بد نیست بدانید نام مستعار خود را از “یان نرودا” شاعر اهل کشور چک انتخاب کرده بود!
پابلو نرودا از کودکی به نوشتن مشتاق بود و برخلاف میل پدر، با تشویق اطرافیان روبرو می شد! او تحصیلات ابتدایی و دبیرستان خود را در رشته ی علوم انسانی به پایان برد. یکی از مشوقان او در حوزه ی نوشتن، فردی به نام “گابریلا میسترال” بود که خود بعدها برنده ی جایزه نوبل ادبیات شد! نخستین مقاله ی پابلو نرودا هنگامی که او جوانی شانزده ساله بود در یک روزنامه محلی چاپ شد.
نرودا در زندگی کاری خود مدتی به عنوان کارمند دولت شیلی به برمه و کشور اندونزی رفت و به مشاغل دیگری نیز پرداخت. سپس وی مامور کنسولگری کشور شیلی در شهر بارسلون و همچنین مامور کنسولگری کشور شیلی در شهر مادرید شد. در همین دوره جنگ داخلی کشور اسپانیا آغاز شد.
در جریان جنگ داخلی کشور اسپانیا بسیار به سیاست پرداخت و حتی هوادار کمونیسم نیز شد! در همین دوره با “فدریکو گارسیا لورکا” آشنا شد. پس از آن نرودا، مامور کنسولگری کشور شیلی در شهر پاریس شد و به انتقال پناهندگان جنگ اسپانیا به کشور فرانسه کمک کرد. پس از پاریس به شهر مکزیکو رفت. در آنجا با پناه دادن به نقاش مکزیکی “داوید آلفارو سیکه‌ایروس” که مظنون به شرکت در قتل تروتسکی بود، در معرض انتقاد قرار گرفت!
پابلو نرودا در سال ۱۹۴۳ میلادی به کشور شیلی بازگشت و پس از آن سفری به پرو کرد و بازدید از خرابه های ماچوپیچو بر او اثر کرد و شعری در این باره سرود! وی در سال ۱۹۴۵ میلادی به عنوان سناتوری کمونیست در سنای کشور شیلی مشغول شد و چهار ماه بعد به صورت رسمی عضو حزب کمونیست کشور شیلی شد.
در سال ۱۹۴۶ میلادی پس از شروع سرکوبی مبارزات کارگری و همچنین حزب کمونیست، او سخنرانی تندی بر ضد حکومت وقت انجام داد و پس از آن مدتی مخفی زندگی کرد! در سال ۱۹۴۹ میلادی نیز با اسب از مرز شیلی به کشور آرژانتین گریخت. وی در دهه ۱۹۵۰ میلادی به کشور شیلی بازگشت.
در دهه ی ۱۹۶۰ میلادی به انتقاد شدید از سیاست های ایالات متحده ی آمریکا و جنگ ویتنام پرداخت. در سال ۱۹۶۶ میلادی در کنفرانس انجمن بین المللی قلم در شهر نیویورک شرکت کرد. جالب است بدانید دولت ایالات متحده ی آمریکا به دلیل کمونیست بودن او، از دادن روادید به وی خودداری می کرد اما با کوشش جمعی نویسندگان آمریکایی، به ویژه نویسنده ی مشهور آرتور میلر، در آخر به او ویزا دادند.
در سال ۱۹۷۰ میلادی نام پابلو نرودا او به عنوان نامزد ریاست جمهوری کشور شیلی مطرح بود اما او از “سالوادور آلنده” حمایت کرد.
پابلو نرودا در روز ۱۱ سپتامبر سال ۱۹۷۳ میلادی در کاخ ریاست جمهوری لاموندا درگذشت. خانواده نرودا همواره بر این نکته تاکید داشته اند که وی به مرگ طبیعی و بر اثر ابتلا به بیماری سرطان در سن ۶۹ سالگی فوت کرده است؛ اما از سال ۲۰۱۱ میلادی تحقیقاتی درباره ی امکان مسمومیت وی آغاز شده است که تا امروز نیز ادامه دارد!
بد نیست بدانید در آن زمان کاخ هدف حمله ی جت های نیروی هوایی و همچنین تانک های ارتش بود که به دستور ژنرال پینوشه در کودتا شرکت کرده بودند! پابلو نرودا در قبرستانی در منطقه ی “ایسلانگرا” در ۱۲۰ کیلومتری غرب شهر سانتیاگو در پایتخت شیلی در کنار همسر خود دفن شده است.
بدون شک پابلو نرودا یکی از برجسته ترین چهره های ادبیات جهان است. شعر او نگاهی است به خلاء درونی انسان ها؛ یعنی آنچه کمتر قلم و زبان توان به تصویر کشیدن آن را دارد! به همین سبب بایستی پابلو نرودا را شاعر همه ی اعصار نامید؛ شعرش او امروز حتی به آخرین سنت های شعری زمان معاصر پیوسته است.
آثار ادبی ارزشمند پابلو نرودا عبارتند از:
من هستم
خاطرات من
ما بسیاریم
اشعار تکمیلی
اقامت بر روی زمین
سرودهای همگانی
بیست سرود عاشقانه و یک غم آوا
آوای جهانی
تاریک و روشنا
و در انتها، یادبودهای جزیره سیاه
