چرا جدول ها همچنان توسط انسان ها طراحی می شوند؟
جدول یاب ، ترجمه: پردیس کیانی : امروزه بیشتر کارهایی که انسان ها انجام می دهند، توسط کامپیوترها و چه بسا بهتر انجام می شوند. کامپیوترها می توانند کارهای زیادی انجام دهند، همچنین انواع مقاله ها مانند: مقاله های ورزشی می نویسند، جانشین دلالان سهام می شوند و حتی می توانند مانند انسان ها برنده ی بازی های پیچیده شوند. اما در حال حاضر تنها یک منطقه وجود دارد که انسان ها باید نگران آن باشند: کامپیوتر ها ترجیح می دهند یک جدول بنویسند.
ماشین ها می توانند نقشی در طراحی جدول های مدرن ایفا کنند و به پر کردن خانه های جدول با کلمات کمک می کنند اما این حقیقت وجود دارد که، آنها نمی توانند بدون کمک انسان ها معماهایی برای مردم طراحی کنند که معنا و مفهوم انسانی داشته باشند. پس هنوز می توان امیدوار بود که کامپیوتر ها نمی توانند در همه ی عرصه ها جای انسان ها را پر کنند.
آغاز جدول ها به سال ۱۹۱۳ برمی گردد. در آن زمان آرتور ویِن اولین جدول را در دنیای کنونی، در نیویورک منتشر کرد. طراحی ویِن مخصوص روزنامه بود و شکل اولیه ی آن لوزی بود در حالی که امروزه جدول ها به شکل مربع طراحی می شوند. نام جدول های او “جدول- کلمه” بود. اگر چه آرتور وین فرد دوراندیش و آگاهی بود، اما با توجه به دشواری جدول ها، او نمی توانست پیش بینی کند که دنیا چگونه به یک جدول تبدیل شده است. او هرگز نمی دانست که جدول هایش روزی سراسر جهان را فرا می گیرند. وین مانند دیگر طراحان جدول، جدولش را دستی طراحی کرده بود. اما برای دهه ها طراحان جدول از کامپیوتر ها برای پرکردن خانه ها استفاده می کردند. مثلا برای پیدا کردن واژه ها از کامپیوتر ها کمک می گرفتند. اما مانند هر چیزی که به دانش انسانی نیاز دارد، جدول ها نیز طوری طراحی شده اند که باید توسط انسان ها حل شوند و در اینجا زمان کامپیوتر ها به پایان می رسد. با در نظر گرفتن چیدمان علمی جدول، این مساله منطقی به نظر می رسد که برنامه نویسان کامپیوتر اولیه سعی داشتند به صورت ماشینی جدول های خود را طراحی کنند. جافنی در جایی نوشت: تلاش های اولیه در طراحی جدول ها توسط کامپیوتر به نقاط تاریک رسید. جدول های به دست آمده توسط کامپیوترها به طرز مضحکی نا مفهوم بودند. کلماتی بی معنا مانند : ATTU-ANOA-NENE در پایان طراحی کامپیوتری به دست آمدند.
در اواخر سال ۱۹۸۰ برنامه نویسی از بوستون به نام اریک آلبرت نظریه اش در این زمینه را منتشر کرد. او نوشت: یک کامپیوتر می تواند جدولی با کیفیت بالا طراحی کند، اگر هر ورودی در پایگاه داده ی آن کلمه در ردیف اول قرار داده شود. می شود گفت در مقیاس یک به ۱۰٫ یک پازل عالی مانند JukeBox ( که همه عاشق آن حروف سبز هستند) ممکن است در ۹ یا ۱۰ فصل نوشته شوند. در حالی که یک پازل مبهم که انتظار می رود زمان بیشتری را در بر گیرد ممکن است در یک یا ۲ فصل نوشته شود. با مرتب کردن کلمات، کلمات بیهوده از بین می روند و کلمات درست سرجایشان می نشینند. او نوشت: مساله اینجاست که هنوز طراحانی از پایگاه های اطلاعاتی داده های کامپیوتر استفاده می کنند. در حالی که توانایی پر کردن خانه ها فراتر از مهارت های کامپیوتر است. آنها از کامپیوتر برای پر کردن فضاهای خالی استفاده می کنند در حالی که هنوز با کلمات رمزی سر و کار دارند. اما حداقل این پازل ها که بر خلاف نسخه های کامپوتری ساخته شده اند به شما احساس بهتری می دهند. هواداران جدول ها درک می کنند که جدول ها بدون پر کردن کارایی ندارند.
مایکل شولمن در سال ۲۰۱۰ در نیویورکر نوشت: لغت شناسان معروف مانند فرانک لونگو به خاطر داشتن پایگاه داده های بزرگ جدول تناوبی، افسانه ای هستند. لونگو حدود نهصد هزار کلمه و عبارت به حافظه اش سپرده است. زمانی که جافنی قطعه ی خود را در سال ۲۰۰۶ نوشت، او یکی از معدود نویسندگانی بود که هنوز جدول را بدون کمک گرفتن از پایگاه اطلاعاتی می نوشت. الیور رودر برای مجله ی Five thirty eight می نویسد: جافنی در سال ۲۰۱۶ نیز همچنان همان گونه جدول هایش را طراحی می کند. اما در حال حاضر جافنی بخشی از حرکت سازندگان جدول های مستقل است که خودشان را به عنوان (طراحان مستقلی که هوش از سر آدم می برند) معرفی می کنند. جافنی به خبرنگار گفته است که: جدول های نیویرک تایمز و دیگر معماها، دیگر بخشی از صنعتشان خواهند بود.
منبع: smithsonianmag
