یادداشتی در عزای سوگ فاطمه (س) مادری بی مزار

سومین روز از ماه جمادی الثانی (۱۶ دی)، سالروز شهادت حضرت فاطمه (س) و روز عزای خاندان عصمت و ‏طهارت است؛ روزی که مسلمانان در غم فقدان آن مادر دهر، سوگوارند و زبانشان، منظومه‌های سروده شده در مصائب آن بانو را بر ‏لب دارد. خورشید در تابوت او غروب کرد و ملائک به عشق دیدارش به سجده در افتادند و عروج خونینش را خدا خود به نظاره نشست تا زخم ‏های او را خود مرهمی نهد و چشمه کوثر را با او به طهارت رساند.

قلم در ابهامِ شناخت او مانده است. انسان، در زیبایی کامل در وی متجلی ‏است. ای کوثر خدا، این دل رمیده ما را دیگر چه کسی انیس و مونس باشد؟ یک بار دیگر آسمان گرفت و ‏خنجر تبار قابیل، خورشیدی دیگر را که در ابتدای طلوع خود بود، بر سجاده خون از پای انداخت. ‌ای آفتاب سفر کرده، فریاد سبزت را، که از پشت دیوار قرن‌ها ‏هنوز به گوش می‌رسد، شنیدیم. در جغرافیای خانه گلی تو، تاریخ‌های تاریخ را دیدیم. در ناله‌های تو بر زمینِ از دست رفته ات، طهارت چشمه غدیر را و در ارتفاع نگاهت قیام طوفان را دیدیم و در خاموشی قبرت، تابش هزاران خورشید را.
اگر قبرت را نشانی نیست، چه باک؟ هر سنگ نبشته‌ای حکایت تو را دارد. فاطمیه که شروع می‌شود، دل برای فاطمه می‌گیرد؛ تمام که می‌شود، برای علی. مادر که نباشد، خانه به هم می‌ریزد؛ حسن در بقیع، ‏حسین در کربلا، زینب در دمشق.
یا فاطمه! سنگ‏ها بر سوگ تو ندبه می‏خوانند، در غروبی که شاخه‏ات را شکسته بودند. امشب، جای پای دوست، در خانه خالی است و ترنم مهربانی، بی‏حدیث حضور او، خاموش است. علی، شبانه یاس می‏کارد! شبانه، داغ دلش را به خاک می‏گوید.
سوم جمادی الثانی، رحیل رحلت و کاروان هجرت، گوهر گران سنگی را از صدف حیات به معراج ممات رحمت رحمان رسانیده و عاشقان و شیفتگان جوهر قدسیه را به سوگ نشانده است. با قلبی محزون و اندوهی سترگ، نخل حسرت در دل ارادتمندان و در دشت جانمان به بار آمده است. با امید به اینکه به حله ی رحمت و مغفرت نور نیرین مزین گردیم و رهرو راه آن طاهره ی مطهره باشیم.