تقویم ایرانی از چه دوره ای تنظیم و ایجاد شد؟
یکی از مهم ترین مسائل در بررسی های تاریخی ایران، وجود چندین نوع تقویم است، که باعث شده تحقیق های تاریخی را مشکل نماید، یا حتی در هم بریزد. بطور ساده همیشه با چند نوع تاریخ برخورد می کنیم،؛ هجری قمری، هجری شمسی، انواع میلادی، انواع تقویم شهریاری، تبدیل هر کدام و یافتن زمان درست تاریخی خود داستانی است.
ایرانی ها چندین هزاره پیش تر (حداقل ۷ هزار) با صورت های فلکی آشنا بوده اند، و در نجوم دستی ستبر داشته اند. اصل اساسی راز ماندگاری ایران در این است، که همه ملت چند ده میلیونی، در یک لحظه و یک روز بر سر سفره هفت سین می نشسته و می نشینند، همه جشن تیرگان یا مهرگان را در کنار هم در یک لحظه انجام می دهند، و همه در یک شب به یلدا می نشیند.
سرزمین ایران بدلیل داشتن چهار فصل و آسمان صاف و محیطی طبیعی عالی باعث شده بود ایرانیان باستان، تقویمی تنظیم کنند، که با تقویم طبیعی و دوره رویداد های کیهانی، حداکثر انطباق را داشته باشد. این کوشش منجر به ایجاد و بهره برداری از تقویم و نظام گاهشماری کاملاً علمی شده بود، که در نهایت با ایجاد و تنظیم تقویم ایرانی، به حداکثر دقت ممکن برای تطبیق تقویم قراردادی، با تقویم طبیعی دست یافتند، امروزه نیز این تقویم همچنان دقیق ترین تقویم تاریخ بشر شناخته می شود.
تقویم خورشیدی ایران می تواند مبدأهایی داشته باشد، مانند: اهورایی، میترایی، مادی، زرتشتی، هجری و غیره. تقویم ایرانی، حیثیت و آبروی علمی تاریخی ما ایرانیان در جهان است. قبل از اینکه تقویم های دین های مختلف پدید آیند، توسط مردم ایران تقویم خورشیدی ایرانی بوجود آمد.
مبادی تاریخ:
منظور زمان وقوع حادثه ای است، که ملتی آن را برای خود مبدا قرار داده، و زمان را با آن می سنجند.
سال خورشیدی:
برابر است با ۳۶۵ روز و ۶ ساعت، که زمان گردش کره زمین به دور خورشید است، که از گذشته های دور ایرانیان آنرا محاسبه کردند.
سال قمری:
آن را هلالی هم می گویند، یعنی مدتی که قمر از هلال یک دور خود را در مدت ۲۹ روز و ۱۲ ساعت و ۴۳ دقیقه می پیماید. یک سال قمری ۳۵۴ روز است.
سال میلادی:
مبدا آن تاریخ تولد حضرت مسیح است.
تاریخ خورشیدی ایرانی
ما ایرانیان با کشف های تمدن کهن جی، براحتی متوجه شده ایم چند هزار سال تاریخ تمدن بسیار عالی داشته ایم، و لازم است از تاریخی استفاده کنیم، که تمام این سالها را پوشش دهد، و مثلاً مجبور نباشیم بگوییم ۱۵۰۰ ق.م، تا ۱۷۵۰ ق.م، که بدست آوردن درست آن در ذهن ایرانی بسیار مشکل می شود، در صورتیکه نوشته شود از ۲۵۰۰ تا ۲۷۵۰ خ.ا، براحتی تاریخ را متوجه می شویم و حتی می توانیم در ذهن شکل بندی کاملی از تاریخ ایجاد نماییم.
تعریف تاریخ تقویم ها در ایران
در یک قرن گذشته، اهل تاریخ بنا به ذوق و سلیقه خود و بطور کلی، تاریخ ایران را قبل از کشف تمدن جیرفت به: ایران ماقبل باستان، ایران باستان، دوران اسلامی، دوران معاصر، تقسیم کرده بودند. هنوز بعد از کشف های بزرگ تاریخی، هیچ تغییری در این تقسیم بندی ارائه نشده است، زیرا در ایران هیچ مرکز تعیین تعریف تقویم تاریخ نداریم. حتی در همان تقسیم بندی قدیمی، تاریخ شمار یکسانی ارائه نشده است، هر شخصی باب دل و دانش از یک نوع تاریخ استفاده می کند، یکی از قمری دیگری از هجری شمسی، و یکی دیگر از میلادی، و یک وضع درهم و برهم ایجاد شده، که هر شخص برای مطالعه آنها نیازمند داشتن یک برنامه کوچک تبدیل سالها است.
به منظور رفع این مشکل من پیشنهاد می کنم، تاریخ ها را با تاریخ خورشیدی ایرانی که خ.ا، نامیده ام، شمارش کنیم، و دوران تاریخ را به موارد زیر تقسیم نماییم:
ـ تاریخ قبل از تمدن کهن ایران، که به قبل از خورشیدی ایرانی یا به اختصار ق.خ.ا، می نامیم.
ـ تاریخ دوران تمدن کهن ایران، که از ابتدای خ.ا، تا دوران ماد می باشد.
ـ تاریخ دوران باستان ایران از ابتدای ماد تا آخر شاهنشاهی ساسانیان می باشد.
ـ تاریخ دوران اسلامی.
ـ تاریخ دوران معاصر.
توجه: یکبار دیگر توضیح دهم، تاریخ خورشیدی ایرانی، که من در نظر گرفته ام، برابر با سابقه و مبدأ ۷۰۰۰ ساله ظروف ایرانی موجود در موزه های ایران و جهان با علامت گردونه مهر است، که نشان از تمدن ۷۰۰۰ ساله است، و نیز پایان هزاره هفتم است.
تبدیل سال ها
خورشیدی ایرانی به هجری خورشیدی
بدین منظور عدد ۵۶۰۸ را با عدد سال هجری خورشیدی جمع می کنیم، مانند:
۷۰۰۰ = ۱۳۹۲ + ۵۶۰۸
عدد حاصل، سال میترایی مورد نظر در سال هجری خورشیدی است، و برعکس با کم کردن، سال آریایی میترایی می شود.
خورشیدی ایرانی به میلادی
یکمین سال میلادی برابر است با سال ۴۹۸۷ آریایی میترایی، یعنی با کم و یا زیاد کردن این عدد، سال آریایی میترایی به میلادی و یا بر عکس تبدیل می شود.
هجری خورشیدی به هجری قمری
برای تبدیل آنرا در ۱۱ (اختلاف بین روز های خورشیدی و قمری) ضرب کرده، حاصل ضرب را به ۳۵۴ (تعداد روز های سال قمری) تقسیم می کنیم، عدد حاصل را با سال خورشیدی (شمسی) جمع می کنیم، سال قمری بدست می آید. مثال: ۱۳۹۲ شمسی برابر است با
۱۴۳۵ = ۱۳۹۲ + ۴۳ = ۳۵۴ / ۱۵۳۱۲ = ۱۱ * ۱۳۹۲
هجری قمری به هجری شمسی
آن را در عدد ۱۱ ضرب کرده حاصل را به ۳۶۵ (تعداد روز های سال شمسی) تقسیم کنید، عدد حاصل را از سال قمری کم کنید، سال شمسی به دست می آید.
هجری شمسی به میلادی
عدد ۶۲۱ را به سال شمسی بیفزایید، سال میلادی به دست خواهد آمد، و از کم کردن همین عدد از سال میلادی، سال شمسی به دست خواهد آمد.
عکس تاریخی درویش هنگام مطالعه در تهران، حدود ۱۳۱۰ خورشیدی، مشروح در تاریخ دراویش ایران، با اینکه در گذشته ها ایرانیان به زمان و تقویم اهمیت می دادند، ولی امروز با نگاهی به اطراف خود می بینیم، که تقریباً زمان فراموش شده، و مردم مطالعه و تحقیق را کنار گذاشته اند. این موضوع خیلی بد و نگران کننده است، یعنی سپردن زمان و سرنوشت به دیگران و کشور هایی، که برای زمان و تقویم ارزش قائل هستند.
تاریخ پیدایش تقویم
سال خورشیدی براساس مدت زمان گردش زمین به دور مدار خورشید محاسبه می شود. روش های متعددی برای محاسبه این دوره وجود دارد، اما رایج ترین آنها سال استوایی می باشد، که فاصله بین عبور های متوالی خورشید از مسیر نقطه اعتدالی بهاری می باشد، بدین ترتیب یک سال خورشیدی شامل ۳۶۵.۲۴۲۱۹۹ روز می باشد، که برابر است با ۳۶۵ روز و ۵ ساعت و ۴۸ دقیقه و ۴۶ ثانیه.
سال استوایی و ماه کلیسایی با هم سازگار نیستند. ۱۲ ماه قمری ۳۵۴.۳۶۷۰۶ روز است، که ۱۱ روز از سال خورشیدی کمتر است. علاوه بر آن نه سال استوایی و نه ماه کلیسایی به وسیله طول روز قابل تقسیم نیستند. بنابراین جهت گرد آوری و تالیف هر تقویمی، که در برگیرنده مراحل ماه و فصول باشد، قرار دادن روزها در فواصل مناسب ضروری است. این روز های زیادی، به عنوان روز هایی که به زور درج شده اند معروفند. شناخته شده ترین این روزها ، روزی است که هر چهار سال یک بار، به ماه فوریه افزوده می شود، و آن سال به عنوان سال پرشی نامیده می شود. اصلاح تقویمها به دلایل زمان سنجی و تاریخی بسیار حیاتی می باشد. همچنین برای تنظیم زندگی شهری، کشاورزی و وقایع مذهبی حائز اهمیت است.
تقویم را می توان به عنوان سیستمی تعریف کرد، که زمان را در دوره های طولانی از قبیل روز، ماه و یا سال بطور مناسب تقسیم می کند، و آنرا با نظم معین سازماندهی می کند. واژه Calendra از لغت لاتین Calenda گرفته شده است، که اولین روز ماه روم بوده، و برای تعیین و معرفی جشنها، روز های بازار و دیگر وقایع استفاده می شده است.
چندین واحد استاندارد هستند، که برای تمام سیستم های تقویمی وجود شان ضروری است. روز، واحد اساسی محاسبه در هر تقویمی می باشد، روز قسمتی طبیعی از زمان است، که لازم است تا زمین یک بار دور محور خودش بچرخد. البته آغاز روز بعد، آن طوری که ما آن را معیار قرار داده ایم، همواره نیم شب نبوده است. ستاره شناسان از قرن دوم پس از میلاد، تا سال ۱۹۲۵، ظهر را معیار تغییر روز می دانستند، که تقارن بود با زمانی که کوتاهترین سایه از جسمی بر روی زمین می افتاد. برخی از تمدن های ابتدایی این معیار را سحر معین کرده بودند. بعدها یهودیان، بابلیان و یونانیان این زمان را به غروب تغییر دادند، هندوها و مصریها سحر را مبدا روز می دانستند، رومیان نیمه شب را نقطه پایان امروز، و نقطه آغاز فردا قرار دادند.
تمدن های غربی مدت زمان روز را ۲۴ ساعت قرار دادند، ۱۲ ساعت برای زمانی که روشنایی وجود دارد، و ۱۲ ساعت برای تاریکی، که احتمالاً این کار رومیان بوده است. البته تمام تمدنها از جمله یونانیان، سومریان، مصریان و رومیان، به نوبه خود از روش بابلیان برای تقسیم مدت زمان هر روز به ۲۴ ساعت پیروی کردند، تقریباً قرن ۱۷ قبل از میلاد مسیح. جهت اطلاع از روم اولیه به جغرافیای تاریخی ایران مراجعه شود.
هفته نیز تقسیمی ساخت دست بشر است، و چیزی مربوط به ستاره شناسی یا پدیده های طبیعی نمی باشد. هفت روز هفته که در سراسر جهان یکسان است، گاه از مقدس بودن عدد هفت نزد عارفان و یا وجود هفت ستاره منتج شده باشد. اگر چه هفته ای با هفت روز در میان مارها رایج است، اما تمدن های باستانی این گروه از روز های متوالی را به ترتیبی دیگر نام گذاری می کردند.
برخی از قبایل غرب آفریقا واحدی معادل با چهار روز داشتند، در آسیای مرکزی و آشور واحد معادل با پنج روز رایج بوده، و مصریان هم ده روز را به عنوان یک واحد می دانستند. یک بار دیگر بابلیان با قرار دادن هفت روز در یک واحد، هفته را به وجود آوردند. تقویم مدرن یهودیان این واحد هفت روزی را به خوبی به کار برده است.
بر اثر کامل شدن گردش ماه به دور زمین، واحد ماه به وجود آمد، که به نام ماه کلیسایی معروف است، و در حدود ۲۹.۵۳۰۵۹ روز می باشد. اکثر فرهنگ های باستانی به دلایل بسیار واضحی، تقویم خود را بر اساس ماه کلیسایی اصلاح کردند. یک علت آن گردش ماه است، که با چشم غیر مسلح قابل ملاحظه است.
پیدایش تقویم در ایران
بدلیل اینکه چهار فصل سال در ایران منظم بود، و آسمان صاف و آفتابی داشت، ایرانیان برای تقویم از طبیعت و دوره رویداد های کیهانی حداکثر انطباق را ایجاد کردند. این کوشش منجر به ایجاد و بهره برداری از تقویم ها و نظام های گاهشماری بسیار متعدد و متنوعی شده بود، که در نهایت با ایجاد و تنظیم تقویم اعتدالی ایرانی، به حداکثر دقت ممکن برای تطبیق تقویم قراردادی با تقویم طبیعی دست یافتند، امروزه نیز این تقویم همچنان دقیق ترین تقویم تاریخ بشر شناخته می شود.
سال رومی یا اسکندری
مبدا آن روز دو شنبه ۳۲۱ قبل از میلاد، مصادف با ابتدای سلطنت سلوکوس نیکاتو جانشین اسکندر رومی ایرانی است، بعضی می گویند چون علمای اسکندریه آنرا وضع کردند، لذا به این نام مشهور شد.
سال یزدگردی
این سال بعد از اسلام مرسوم شد، و مخصوص پارسیان بود، و مبدا آن جلوس یزدگرد در روز سه شنبه ۲۲ شهر ربیع الاول ۱۱ قمری برابر با ماه (حزیران رومی)، یعنی سال ۹۹۳ رومی یا اسکندری برابر با ۱۶ ژوئن ۶۳۲ میلادی است، که ۳۶۵ روز حساب می شد.
تقویم جلالی
سال ۴۷۱ بدستور جلال الدین ملکشا سلجوقی، خیام نیشابوری با کمک جمعی از علما مانند: حکیم عمر خیام، میمون بن نجیب واسطی، عبد الرحمن خازنی، تا به سرپرستی عمر خیام تقویمی ترتیب داند، که بنام تقویم جلالی معروف گردید، و سال را ۳۶۵ روز و هر چهار سال یک روز کبیسه میگرفتند، این دقیق ترین تقویم و بر گرفته از تقویم آریایی میترایی بود.
