گفتگوی اختصاصی با امیرحسین فتحی بازیگر سریال جیران : می خواهم «ماندگار» بمانم

امیرحسین فتحی، متولد ۱۰ مهر ۱۳۷۲، در تهران، کارشناسی ارشد سینما و ادبیات انگلیسی، بازیگر سینما و تئاتر است که در کارنامه هنری او می توان به فیلم های سینمایی «مدار صفر درجه»، «کیفر»، «چای سیاه»، «شاهگوش»، «پرده نشین»، «آخرین بار کی سحر را دیدی؟»، «گلدان تایم»، «کشتارگاه» و سریال پرمخاطب «شهرزاد» اشاره کرد. گفتگوی اختصاصی کولاک با امیرحسین فتحی که به زودی سریال «جیران» با هنرنمایی او پخش خواهد شد، را با هم می خوانیم.

گفتگو: عباسعلی اسکتی

*از چه زمانی به این نتیجه رسیدید که «بازیگری» انتخاب شماست؟
شاید بشود گفت از ۱۶ سالگی مطمئن شدم که می خواهم بازیگر شوم و قبل از آن فکر نمی کردم بخواهم بازیگر شوم، چون با خانواده مادری خیلی رفت و آمد داشتیم و آنها مثل یکسری عوام جامعه این فضا را فضای سالمی نمی دانستند و من هم طبعا خیلی به فضای سینما فکر نمی کردم، البته چون مادر من هم نویسنده و کارگردان تئاتر هستند، از بچگی در این فضاها بوده ام، اما هیچ وقت فکر نمی کردم که بخواهم در این فضا باشم. شاید معجزه ماجرا هم برای من همین باشد که حالا دارم برای هدف خودم و چیزی که می خواهم به آن برسم، تلاش می کنم.

*این خیلی عجیب است که با وجود پدر و مادری از خانواده تصویر و نمایش، به حضور در این عرصه علاقه مند نبوده اید.
حکایت آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم، است. گاهی اینگونه می شود که یک چیزی در دسترس و نزدیک شما باشد و بعضا ممکن است که شما اصلا به آن توجه نکنید. سینما و بازیگری هم برای من اینگونه بود و از موقعی که به آن توجه کردم، شروع کردم، تمرین کردم، کلاس رفتم و فهمیدم من چقدر این کار را دوست دارم و فهمیدم چقدر باید اینجا باشم و اگر اینجا نباشم، کجا باشم؟

*چه ویژه گی هایی در یک نقش باعث می شود آن را بازی کنید؟
فکر نمی کنم برای هیچ بازیگری به این شکل باشد که بگوید نقشی که من می خواهم بازی کنم، باید این ویژگی، این ویژگی و این ویژگی را داشته باشد. به نظر من این بیشتر به متن و سلیقه آن بازیگر برمی گردد. حالا اینکه چه چیزی در سلیقه من است و چه متنی می تواند این ماجرا را برای من تحقق ببخشد، خیلی قابل توضیح نیست. من هم اصولا مثل بازیگرهای دیگر دوست دارم نقش های خوبی بازی کنم؛ نقش هایی که چند وجهی باشند، ویژگی های مختلفی داشته باشند و جزو افراد تاثیرگذار قصه باشند. حالا در هر کدام از این بخش ها تفاوت وجود دارد و می تواند یک بخشی از چارچوب باشد یا نباشد.

*در میان کارهایتان کدام را بیشتر دوست دارید؟
این نکته خیلی عجیب است که من وقتی شروع کردم، فکر می کردم بعدها مثلا می توانم بگویم که کدام کاراکتر را بیشتر دوست دارم. منظور من از بعدها، بیست سال بعد است و نه، حتی الان، اما همین الان هم که من چند کاراکتر بازی کرده ام و می توانم به آنها فکر کنم و راجع به آنها حرف بزنم، خیلی عجیب است که نمی دانم کدام را باید بگویم. می دانم که با «صابر عبدلی» شهرزاد بیشتر معرفی و دیده شده ام و با مخاطب ارتباط گرفته ام، اما با هر کدام از نقش هایم خوشحالی و ناراحتی داشته ام، خندیده ام و گریه کرده ام، غم آنها را خورده ام و ناراحتی آنها را کشیده ام، پس نمی توانم بگویم کدام. این را صادقانه و از ته دل می گویم که خیلی برای من سخت است که بگویم کدام نقش را بیشتر دوست دارم، حتی می توانم بگویم نمی توانم کاراکتری که در یک فیلم پخش نشده دارم را با کاراکتری در یک سریال که خیلی مخاطب داشته، از هم جدا کنم و بگویم این را بیشتر دوست دارم. می شود گفت کدام کاراکتر و کدام نقش که بازی کرده ام، بازخورد بیشتری برای من داشته، اما نمی توانم بگویم کدام را بیشتر دوست دارم، همه را دوست دارم.

*خوش چهره بودن چقدر در پیشنهاد نقش تاثیر دارد؟
فکر می کنم الان در سینمای ایران، دوره دوره ای است که بازیگر بیشتر باید توانمند باشد تا خوش چهره. حالا من اینجا یک نقل قول می کنم از چند سال پیش که «الیور استون» برای جشنواره جهانی فجر به ایران آمده بود. ایشان ورکشاپ گذاشته بودند و من یادم می آید از آن ورکشاپ که من فایل های صوتی آن را شنیده ام، به این نکته اشاره کردند که چرا در بعضی از فیلم های ایرانی بازیگرها خیلی خوش چهره نیستند و همه فیلم ها در خانه ساخته می شود؟ من فکر می کنم درست ترین حالت، فاکتورهایی است که یک بازیگر باید داشته باشد که قطعا خوش چهره بودن و کاریزماتیک بودن هم جزو آن فاکتورهاست و علاوه بر توانمندی های بازیگری، خیلی چیز مهمی است.

*شما جزو بازیگران خوش چهره هستید؟
به نظرم این سوال را باید مخاطب های من و کسانی که سینما را دنبال می کنند جواب بدهند، اما اگر بخواهم واقعیت را بگویم و آن چیزی که خودم فکر می کنم و در درون من است، این است که فکر نمی کنم آنقدرها خوش چهره باشم.

*از کار بازیگران و کارگردان های خارجی کدام را می پسندید؟
کارگردان ها و بازیگرهایی که من آنها را دوست دارم، خیلی زیاد هستند؛ چه آنهایی که من از بچگی آنها را دوست داشته ام و چه کسانی که در این سال ها آمده اند. مثلا من در بین کارگردان ها «کریستوفر نولان» را خیلی دوست دارم، «ایناریتو» و «تیم برتون» را به شدت دوست دارم، «اسپیلبرگ» هم همیشه و آقای «اسکورسیزی» هم که وجود دارند و بین بازیگرها نیز کسانی که واقعا آنها را دنبال می کنم و نقشی در بازیگر شدن من داشته اند «دنیل دی لوئیس»، «آلپاچینو»، «دیکاپریو»، «برد پیت»، «رابرت دنیرو» و خیلی های دیگر هستند.

*چقدر به ماندگاری در تاریخ هنر ایران فکر می کنید؟
سعی می کنم هر قدمی که در این مسیر برمی دارم، آنقدر درست و با طمانینه باشد که شاید حتی خیلی از فرصت ها به خاطر همین مسئله و آینده نگری این ماجرا از دست برود. سعی می کنم اگر در کاری هستم، آنقدر خوب باشم که در آن کار ماندگار شوم و بعدها از من یاد شود. تلاش من همیشه بر این است شرایطی را در مسیر کاری خودم ایجاد کنم که بعدها به چنین رویاپردازی هایی هم برسم. سعی می کنم آینده نگری کنم و به لحظه فکر نکنم.

*در بین بازیگران امروز کسی را داریم که ماندگار شود؟
قطعا داریم، اما من اسم نمی برم، چون احساس می کنم الان در دوره ای از سینمای ایران هستیم که خیلی تعداد آدم هایی که می توانند ماندگار شوند، زیاد است و نکند کسی را یک موقع از قلم بیندازم و بعد بگویم چرا فلانی را نگفتم! اما این را می دانم و مطمئن هستم که بازیگران سینمای الان خیلی ماندگارتر از بازیگران قبل انقلاب، دم انقلاب و بعد از انقلاب هستند. در آن زمان یک تعداد و چند نفر انگشت شمار ماندگار شدند، ولی الان ما در نسلی هستیم که در آینده بیشتر از چند نفر ماندگار می شوند. به غیر از مسائل دیگری که ما در کشورمان داریم و مشکلات زیادی که داریم، اما سینمای ما جایگاه درست و بالایی در جهان دارد.

*موسیقی کجای زندگی شما قرار دارد؟
بگذارید اینگونه بگویم که موسیقی در وسط زندگی من قرار دارد و همیشه خیلی چیز مهمی است. همیشه با من است و به من کمک می کند، به من آرامش می دهد که انرژی بگیرم، تخلیه شوم و حتی شاید بتوانم روانم را با آن آرام کنم.

*خواننده محبوب هم دارید؟
اصولا هم در موسیقی و حتی در فیلم، سبک برای من مهم نیست و کار خوب برای من مهم است. هر سبکی اگر آهنگ خوبی داشته باشد، من گوش می دهم، از رپ تا هیپ هاپ، از راک تا پاپ، از کانتری تا سنتی و جَز همه را گوش می دهم. چون موسیقی خیلی برای من گسترده است، واقعا نمی توانم بگویم خواننده محبوب من چه کسی است. جالب است بدانید که من خودم خوانندگی و آواز خواندن شخصی را از آقای شجریان و علیرضا قربانی و فضای سنتی یاد گرفته ام و برای خودم زمزمه می کنم، از آن طرف هم رپ را از رپرهای خیلی درست ایرانی یاد گرفته ام.

*آخرین فیلم و کتاب خوبی که خوانده و دیده اید را معرفی می کنید؟
آخرین فیلمی که دیده ام و خوشم آمده، یک فیلم اسپانیایی بود به اسم «پلتفرم» که فکر می کنم برای ۲۰۲۰ بود و حتما دیده اید و آخرین کتابی هم که خوانده ام «جنگل نروژی» موراکامی است.

*شما بازیگر کم حاشیه ای هستید، حاشیه را دوست ندارید؟
در راستای همان سوالی که جوابش را دادم که پرسیده اید چقدر به ماندگاری فکر می کنم، عرض کردم که سعی می کنم قدم هایم را درست بردارم و جاهایی و کارهایی که فکر می کنم ریسک دارد و این ماجرا را به خطر می اندازد، به کل کنار می گذارم.

*یعنی امکان ندارد این رویه را عوض کنید؟
شاید الان این باشم و جلوتر که بروم، فکر کنم باید کارهایی بکنم که حتی برای من بد باشد. باز منظورم حاشیه نیست، چون حاشیه را اصلا دوست ندارم و فکر می کنم یک هنرمند را از مسیری که دارد، پرت می کند. اگر آن هنرمند واقعا هنرمند باشد و آن کاری که دارد انجام می دهد را با تمام وجود انجام بدهد، نیازی به حاشیه درست کردن و حاشیه داشتن ندارد. البته جسارتی هم به آنهایی که حاشیه دارند نمی کنم، چون واقعا خیلی ها هم هستند که حاشیه در وجود آنهاست، مثل خصوصیات خوب و بد هر انسانی و از قصد هم آن کار را انجام نمی دهند.

*چیزی که از خودتان انتظار داشتید امروز باشید، هستید؟
این چقدر سوال خوبی است! فکر می کنم تا حدودی بله، اما من اصولا خیلی انتظارم از خودم بالاتر است. هر چند در روزهای تلخ و شیرین فهمیده ام که بعضی روزها همه چیز آنطور که باید، پیش نمی رود و ما باید از حداقل فرصت ها و شرایط استفاده کنیم که بهترین خودمان را انجام بدهیم. شاید اگر این سوال را ده سال بعد یا پنج سال بعد از من می پرسیدید و در شرایط الان بودم، می گفتم نه اصلا، اما امروز می گویم بله و خدا را شکر می کنم که مسیری که جلو می روم، درست است.

*شهرت را دوست دارید؟
اگر بخواهم جواب درست و واقعی به این سوال بدهم، باید بگویم هم بله و هم خیر! فکر می کنم آدم ها اخلاق ها و رفتارهای مختلفی دارند. آدم هایی مثل من کمتر این رفتارها را دوست دارند و می دانم که تعداد بالایی از بازیگرها که وارد این حرفه می شوند، به خاطر شهرت آن است، اما برای من بازیگری بیشتر از اینکه شغل باشد، حرفه و عشق است. اصلا تعارف هم نمی کنم، اینکه من بتوانم فقط به واسطه این کار آدم هایی را زندگی کنم و جهان هایی را ببینم، برای من اوج هیجان است. از طرفی هم فکر می کنم جزو آن دسته آدم ها با ویژگی های شخصیتی هستم که شاید بیشتر جواب من منفی باشد. شاید دلیل اینکه شما گفتید حاشیه من کم است هم همین باشد. دلیل اینکه حضور کمی هم دارم همین باشد و دلم می خواهد فقط با کارهایی که انجام می دهم، ظاهر شوم. با نقش هایی که زندگی می کنم، دیده شوم و در غیر این صورت، شهرت اصلا برای من جذاب نیست.

*از فعالیت های پیش رو صحبت می کنید؟
برای چند کار صحبت کرده ام. دارم به آنها فکر می کنم و چند کار هم منتظر هستند که جیران تمام شود تا آنها را شروع کنم.

* در پایان از سریال «جیران» هم بگویید، مخاطب آن را دوست خواهد داشت؟
چیزی که در مورد جبران می توانم بگویم این است که خیلی با عشق و سختی ساخته شده و همه گروه تمام توان خودشان را گذاشته اند. احساس می کنم نسبت به تمام کارهایی که دیده ام، این گروه با هر شرایط و سختی دارند کارشان را می کنند و اگر این سختی ها در کار دیگری بود، آدم ها جا می زدند و می رفتند. البته این را به معنای بد برداشت نکنید. فکر می کنم جیران یکی از سریال های موفق پیش رو است و در جریان هستم و خبر دارم که چه ایرانی های داخل کشور و چه خارج از ایران چقدر منتظر آن هستند. من فکر می کنم مخاطبان از دیدن جیران کیف کنند!

بیشتر بخوانید :

گفتگوی اختصاصی کلبه سرگرمی با محسن ایزی یکی از پرمخاطب ترین کمدین های اینستاگرام