۴ انشا درباره داشتن هوای پاک

برای نوشتن انشا در مورد هوای پاک توجه به چند نکته ضروری است. اولین نکته این است که اطلاعات کافی درباره هوای پاک و همه موضوعات وابسته به آن ازجمله آلودگی هوا پیدا کنید. در مرحله بعد برای نگارش انشاها لزوم وجود بندهای مقدمه، بدنه یا تنه اصلی انشا و نتیجه گیری را رعایت نمایید. در ادامه مطلب انشاهایی را می‌خوانید که موضوع آنها هوای پاک است و در هرکدام به شیوه‌های گوناگون و از زوایای مختلف به مضمون هوای پاک نگاه کرده‌ایم. پیشنهاد می‌کنیم این انشاها را بخوانید و صِرفاً ایده بگیرید؛ مطمئنیم انشاهایی که خودتان خواهید نوشت، زیباتر هستند. امتحان کنید.

هوای پاک ضرورت زندگی همه انسان‌هاست. انشا نوشتن درباره هوای پاک زیباست اما در قدم اول ما را با هوایی که آلوده است، روبرو می‌کند.
هوای زمین تا همین قرن‌های اخیر هوای پاک بود اما این روزها داشتن هوای پاک برای ما انسان‌ها حسرت شده است. نقطه اشتراک همه ما انسان‌ها این است که آسمان ما یکسان است و همه از اکسیژن همین هوا استفاده می‌کنیم. پس باید دست در دست هم به پاک و تمیز بودن هوا کمک کنیم.
این به ضرر همه ماست که آسمان پاک با دود ماشین‌های ما یا با دود کارخانه‌ها و با بی احتیاطی و بی توجهی خود ما اینطور آلوده شده است.
طبیعت در ابتدا همه‌چیز برای زندگی سالم را در سر جای خودش داشت. هوای پاک به اندازه کافی بود و نفس کشیدن در هوا برای سلامتی ضرر نداشت اما از وقتی انسان‌ها با کارهایشان تعادل طبیعت را به هم زده‌اند هوا دیگر پاک نیست.
به نظر می‌رسد انسان‌ها قصد درس گرفتن از اشتباهاتشان را ندارند و نمی‌خواهند با کارهایی که باید برای داشتن هوای پاک انجام دهیم مثل استفاده از وسایل نقلیه عمومی، مترو و دوچرخه، انتقال و ساخت کارخانه‌ها و پالایشگاه‌ها به خارج از شهرها، تهیه بنزین با فرمولی که بهتر بسوزد و کمتر آلودگی ایجاد کند، کاشت درختان و ایجاد فضای سبز در شهرها دقت کنند.
آخر چقدر باید پیام‌هایی را که برای هوای پاک منتشر می‌شوند بشنویم و گوش ندهیم؟ چقدر بشنویم که «با ماشین‌های تک سرنشین بیرون نیایید!» اما توجه نکنیم؟! چقدر باید بشنویم که «اتوبوس‌ها و وسایل نقلیه عمومی بهترین راه کنترل آلودگی شهر است.» ولی اهمیت ندهیم؟!
هوای پاک از پول مهم‌تر است. ما از صبح که با ماشین‌های تک‌سرنشین از خانه خارج می‌شویم کار و تلاش می‌کنیم تا به خوشبختی و آرامش برسیم اما برعکس این تلاش ما دشمن سلامتی ما شده و یادمان رفته که شرط آرامش و خوشبختی سلامتی خانواده مان و زندگی در یک هوای پاک است.
وقتی کارخانه‌ها با دود خود هوا را آلوده می‌کنند، هیچ‌کس نمی‌گوید که ما فقط همین یک کره زمین را داریم و حفظ آن از هرچیزی مهم‌تر است.
از این انشا نتیجه می‌گیریم که ما آدم‌ها که در این سال‌ها به همه هشدارها بی‌توجهی کرده‌ایم، حالا باید کم‌کم به خودمان بیاییم و به هوای پاک بیشتر توجه کنیم.

هوای پاک واژه‌ایست که ما را با خود به خاطرات می‌برد. خاطره آن روزگارانی که وقتی پنجره اتاقمان را باز می‌کردیم، آسمان را آبی آبی می‌دیدیم، آن‌گاه که چشمانمان را می‌بستیم، با تمام وجود هوا را به ریه‌ها و تمام وجودمان می‌کشاندیم، آنقدر عمیق نفس می‌کشیدیم که گویی تک تک سلول‌های بدنمان از هوای پاک صبحگاهی تازه و پرانرژی می‌شود و بعد که چشمانمان را باز می‌کردیم از دیدن طراوت و تازگی صبح تازه و آواز پرندگان لذت می‌بردیم. آری، آن روزها این‌گونه بود اما این روزها نفس عمیق کشیدن در فضای بیرون تنها رؤیایی محال است. سال‌هاست فراموش کرده ایم هوای تازه و پاک به معنای واقعی چیست و نفس کشیدن در آن چه صفایی دارد. سال‌هاست که در بیشتر روزهای سال، حتی هنگام صبح نیز از باز کردن پنجره اتاقمان می‌ترسیم و از پشت پنجره بسته با دیدن هوای گرفته و آلوده حسرت می‌خوریم.
سال‌هاست که وقتی برای بیرون رفتن از منزل آماده می‌شوم صدای مادرم در گوشم نواخته می‌شود که مرا به استفاده از ماسک فرامی‌خواند. سال‌هاست که پیاده روی در خیابان‌های شهر به جای جا آوردن حال من، حالم را بد می‌کند.
در پیاده‌رو قدم می‌زنم و منظره دود اگزوز ماشین‌ها بر دلم دود و غبار سیاه و آه حسرت می‌نشاند. کاش همشهریانمان از وسایل نقلیه عمومی استفاده می‌کردند و کاش هرکدام یک درخت می‌کاشتیم تا ریه‌های زمین بیشتر شود.
به همین خاطر است که هنگامی که چندی از شهر و دغدغه‌های آن دور می‌شویم و قدم در طبیعت پاک و باصفای روستا می‌نهیم، دلمان می‌خواهد همه سلول‌های بدنمان سلول‌های تنفسی شوند تا از هوای پاک روستا بهره ببریم. درختان بلندی که شاخه‌هایشان را به دنبال وزش آرام نسیم به این سو و آن سو می‌فرستند، آسمان آبی، صدای خوش جویبارها و رقص گندمزارها در باد، همه نشان از هوای پاک دارد اما آیا از خود پرسیده‌ایم اگر هیچ جای زمین هوای پاک نبود، چه پیش می‌آمد؟ ما به کجا پناه می‌بردیم؟ پس چرا با دستان خود هوای پاک را آلوده می‌کنیم؟
آری، این سوال همیشه در ذهنم نقش بسته است که این افرادی که بی‌توجه به هوای پاک، آن را آلوده می‌کنند، نه تنها به فکر مردم دیگر نیستند بلکه به خانواده و کودکان خود نیز رحم نمی‌کنند. کاش اندکی درباره سهم خودمان در تولید هوای پاک تفکر و تأمل می‌کردیم.

هوای پاک که در مورد آن شعارهای بسیاری داده می‌شود، مستلزم عبور از هوای آلوده و آلودگی هواست که این روزها دغدغه و چالش بزرگی شده است.
آلودگی هوا یعنی حضور یک یا چند و یا مخلوطی از آلوده‌کننده‌های مختلف در هوای آزاد به اندازه‌ای که برای انسان مضر بوده و موجب زیان رساندن به حیوانات و گیاهان شود.
پدیده آلودگی هوا در مناطق شهری، یکی از ره‌آوردهای انقلاب صنعتی است که از سیصد سال قبل شروع شد و با توسعه صنعتی و زیاد شدن شهرها بر میزان و شدت آن روز به روز افزوده می‌شود .
تکیه اساسی بر منابع انرژی فسیلی از قبیل زغال، نفت، گاز و در نهایت آزاد شدن مواد ناشی از احتراق این مواد، فرآورده‌های مضر و زیان‌بخش را به همراه می‌آورد که حیات موجودات زنده بویژه انسان‌ها را تهدید می‌نماید .
از نخستین دهه‌های قرن بیستم، به دنبال مشاهده ارتباط میان آلودگی هوا و تخریب محیط زیست، بسیاری از کشورهای صنعتی پیشرفته، تحقیقات و برنامه‌های علمی برای کنترل آلاینده‌های بسیار مضر را آغاز نمودند اما متأسفانه در اکثر قریب به اتفاق کشورهای در حال رشد این مسئله آن طور که باید مورد توجه قرار نگرفته و وضعیت آلودگی هوا در شهرهای بزرگ روز به روز، رو به وخامت می‌گذارد.
به هر حال آلودگی هوا در اثر چهار عامل اصلی تشدید می‌یابد که عمدتاً از عواقب صنعتی شدن محسوب می‌شوند. اولین عامل زیاد شدن تعداد شهرها و ترویج فرهنگ شهرنشینی؛ دومین عامل گسترش ترافیک شهری؛ سومین عامل توسعه سریع اقتصادی و چهارمین عامل افزایش مصرف انرژی در بخش‌های دیگر است. البته عامل اصلی آلودگی هوا در شهرهای بزرگ ایران افزایش بی‌رویه مصرف انرژی در کشور است.
در ایران روز ۲۹ دی ماه، روز هوای پاک نامیده شده، امیدوارم که به این بهانه برای هوای پاک و پاکیزگی هوا کاری بکنیم و همه دست در دست هم برای فراهم ساختن هوایی بدون آلاینده که نیاز همه افراد جامعه است تلاش بیشتری بنماییم.

از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان که من از طرفداران هوای ناپاک هستم، ولی در جمع خانواده نمی‌توانم این عقیده نابم را بروز بدهم؛ چون مورد تف و لعنتشان قرار می‌گیرم؛ نمونه‌اش هفته پیش بود که تا آمدم برای آلودگی هوا و تعطیلی مدارس خوشحالی کنم، پدرم با پشت دست کوبیدند به دهانم و هدایتم کردند به انباری برای تنبیهات تکمیلی.
کاش آلودگی هوا هم سهمیه‌بندی می‌شد تا هر ماه مدرسه‌ها تعطیل شده و ما محصلان بی پناه زیر بار این همه کتاب و درس کمر راست می‌کردیم و معلمان و مسئولان مدرسه‌مان هم بیش از پیش به مرخصی با حقوق می‌رفتند و وزارت آموزش و پرورش هم با کاهش هزینه‌هایش یک حالی می‌کرد.
شما اصلاً نگران بیماران قلبی و سالمندان هم نباشید، به هر روی مرگ حق است و شتری می‌باشد که روی همه خواهد نشست و آنها اگر از آلودگی هوا نمیرند یا در جاده‌ها و خودروهای ناامن، یا به دست زورگیرهای خیابانی یا در سوانح هوایی و یا در بیمارستان‌های بدون داروی خارجی، خواهند مُرد. این جوری جمعیت غیرسالم و پیرمان هم کم خواهد شد.

تازه، آلودگی هوا به نفع وزارت ورزش و جوانان کشور هم هست. اگر چندین فروند دوچرخه از چین وارد کنیم هم مردم ورزشکار می‌شوند و هم جوانان و بخصوص آقازاده‌ها دیگر با خودروهای تک سرنشین مدل بالای وارداتی‌شان حال یکدیگر را نمی‌گیرند و فرهنگ دوستی و پهلوانی در جامعه نهادینه می‌شود.
برای بالا بردن راندمان کار در کشور هم آلودگی هوا خیلی مؤثر است؛ چون مسئولان محترم تک شغله و چند شغله و بویژه آن شش شغله‌ها می‌توانند هی جلسه حل بحران تشکیل دهند و هی اضافه کار برای خودشان رد کنند. بهتر است چند واحد درسی «آموزش رفتار در هوای آلوده» هم در مقاطع پیش‌دبستانی گنجانده شود تا آن نوگلان دیگر هوس رفتن به پارک در هوای آلوده نکنند و از این طریق در هزینه‌های جاری خانواده‌ها هم صرفه‌جویی شود تا کمتر از گرانی بی‌سابقه و افزایش نرخ تورم کم‌سابقه شکایت کنند.
ما از این انشا نتیجه می‌گیریم که آلودگی هوا خیلی به نفع مردم کشور ما و حتی حقوق بشر است و باید جایزه صلح نوبل را به آلوده کنندگان هوا بدهند.