معنی شهید ثانی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

شهید ثانی. [ش َ دِ] (اِخ) زین الدین بن علی بن احمدبن محمدبن جمال الدین بن تقی الدین بن صالح. از بزرگان فقهای امامیه که در 911 هَ. ق. متولد شد و در 965 بقتل رسید. وی از علی بن عبدالعالی و سید حسن بن علی سیدجعفر موسوی و شیخ احمدبن جابر و شمس الدین بن طولون حنفی و شهاب الدین محمد رملی شافعی و جز آنان علم آموخت. او در علوم معقول و منقول متبحر بود و نخستین کسی از امامیه است که در علم درایه تصنیف کرده. وی را تألیفات بسیار است که مشهورترین آنها عبارتند از: روضهالبهیه که شرحی است بر لمعه ٔ دمشقیه ٔ شهید اول و آن به «شرح لمعه » معروف است. مسالک الافهام که شرحی است بر شرائع. منیه المرید فی آداب المفید و المستفید. وی در عهد سلطان سلیم بقتل رسید. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به فیه مافیه ص 207، الاعلام زرکلی ج 2 ص 419 و ج 1 ص 1156، روضات الجنات ص 288، ارشاد ص 5، 13، 31 و 43 و تاریخ ادبیات ایران براون ص 247 و 277 و قصص العلماء تنکابنی ص 186 شود.

شهید ثانی، در اثنی عشریّه زین العابدین نورالدیّن را می دانند که در قرن دهم هجری می زیسته و از مشاهیر علما و فقها بوده و «رَوْضَهُ الْبَهِیَّه» یا «شَرح لُمعَه» از اوست،