سخنان فردوسی

نخستین مرحله ی شناخت آفرینش همانا خرد است؛ چشم و گوش و زبان سه نگهبان اویند که ناگزیر هر چه نیکی و شر است از همین سه ریشه می گیرد.

آن که آفریننده و باشکوه است، در این جهان رنجهای بسیار خواهد دید.

چو نیکو منش باشی و برد بار / نگردی به چشم خردمند خوار. از آن پاک دین تر کس را مجوی / که خوانند خلقش پسندیده خوی.

خداوند درهای هنر را بر روی دانایان دادگر گشوده است.

کسی به فرجام زندگی آگاه نیست، خداوند هم نیازی به عبادت بنده ندارد.

جایگاه پرستش گران، کوهستان است.

فرمان ایزد به جهانداران، عطا و بخشش است.

فرمانروایانی که گوش به فرمان مردم دارند، در زندگی جز رامش و آوای نوش نخواهند شنید.

خرد و دانش مرد دانا در گفتار او آشکار است.

کسی که خرد ندارد، همواره از کرده های خویش پشیمان و در رنج است.

رنج منتهی به گنج را کسی خریدار نیست.

دانش، ارزش آن را دارد که برای آن رنجها بکشی.

به این زمین گرد که به سرعت می گردد بنگر که درمان ما در آن است و درد ما نیز. نگاه کن و ببین که نه گردش زمانه آن را می فرساید و نه رنج و بهبودی حال بشر آن را به آتش می کشد، نه آرام می شود و نه همچون ما تباهی می پذیرد.

کسی که به آبادانی می کوشد، جهان از او به نیکی یاد می کند.

کسی که بر جایگاه خویش منم زد بخت از وی روی بر خواهد تافت.

چراغ مایه راندن تاریکی است و بدی، جوهر تاریکی در زندگی آدمی است که باید از آن دوری جست.

جز مرگ را هیچ کسی از مادر نزاد.

بی خردی است که بگویم کسی بدی را بی دلیل انجام می دهد.

افسوس که جویندگان خرد اندکند. باید که به سخن دانندگان راه جست و باید جهان را کاوش نمود و از هر کسی دانشی آموخت و یک دم را هم برای آموختن نباید از دست داد.

اگر مرگ را بر خود آسان کنی/ خود مرگ را هم هراسان کنی

دانایی توانایی به بار می آورد و دانش، دل پیران را جوان می سازد.

بی خردی، اسارت در پی دارد و خرد، موجب آزادی و رهایی است.

خرد مانند چشم هستی و جان آدمی است و اگر آن نباشد، چگونه جهان را به درستی خواهی گذراند.

خرد، برترین هدیه الهی است.

این جهان سراسر افسانه است و جز نیکی و بدی، چیزی باقی نیست.

بهر کار فرمان مکن جز به داد / که از داد باشد روان تو شاد. جز از داد و خوبی مکن در جهان / چه در آشکار و چه اندر نهان.

کتاب زندگی گذشتگان، جان تاریک را روشنی می بخشد.