آفرین خوان در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

آفرین خوان. [ف َ خوا / خا] (نف مرکب) آفرین گوی:
بجان آمدند آن سپاه مهان
شدند آفرین خوان بشاه جهان.
فردوسی.
بر آن راه و رسم آفرین خوان شدند
شهنشاه را بنده فرمان شدند.
نظامی.

آفرین‌گو، ستایش‌کننده،

ستایش کننده