آلاوه در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

آلاوه. [وَ / وِ] (اِ) دو پاره چوب که کودکان بدان بازی کنند یکی بلند نزدیک سه بدست و دیگری کوتاه چندِ قبضه ای، و دو سر چوب کوتاه تیز باشد.

آلاوه. [وَ / وِ] (اِ) آلاو. اَلَو:
ز چشمان آنقدر اخگر ببارم
که گیتی سربسر آلاوه گیرد.
باباطاهر.
|| دیگدان. جائی که در آن آتش روشن کنند. (برهان).

شعله آتش، زبانه آتش، جایی که در آن آتش روشن کنند،

شعلۀ آتش، زبانۀ آتش، الو: ز چشمان آن‌قدر اخگر ببارم / که گیتی سربه‌سر آلاوه گیرد (باباطاهر: لغت‌نامه: آلاوه)،

(اسم) شعله آتش آلاو، دیگدان جایی که در آن آتش روشن کنند.