معنی اری در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

اری. [اَرْی ْ] (ع اِ) طعامی که در بن دیگ چسبد از سوختگی. ته گرفتگی. ته دیگ. || شهد. (غیاث اللغات). شهدی که جمع کند آن را زنبور در شکم خود و بیرون آورد، یا شهدی که در اطراف خانه ٔ زنبور چسبیده بود. انگبین. (مهذب الاسماء). عسل. || نمی که بر درخت افتد. (منتهی الارب). || آنچه از مأکول که از دست یا دهان افتد گاه خوردن و آنرا لطاخه نیز گویند.

اری. [اَرْی ْ] (ع مص) لازم گرفتن ستور مربط و بستنگاه خود را. || خشم گرفتن بر. || کینه گرفتن در دل. کینه ور شدن. || ریختن، چنانکه ابرباران را. || راندن باد ابر را. || آمیزش و الفت گرفتن و خو کردن ستور با هم و علف خوردن با هم در یک جا: ارت الدابه الی الدابه. || شهد نهادن زنبور عسل. انگبین کردن. عسل کردن زنبور عسل. انگبین کردن منج. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). || سوختن بن دیگ و چسبیدن طعام بر آن. ته گرفتن دیگ. در بن دیگ گرفتن. (تاج المصادر بیهقی). در بن گرفتن. || بجوش آمدن دیگ.

اری. [] (ع اِ) آری ّ. اخیه که چهارپایان بدان بندند. معلف. آخر. آخور. میخ آخور. (دستور الاخوان). ج، اَواری، اواری ّ.

اری. [اَ] (هندی، حرف ندا) کلمه ٔ نداست و مشترک در هندی عامیانه:
اری گیدی تو کجا درک کجا شعر کجا
لاف چیزی که ندانی چه زنی پیش کسان.
شفائی (از آنندراج).

اری. [اَ] (اِخ) رجوع به اریا و آری شود.

اری.[اَ] (اِخ) یکی از نواحی بندپی بارفروش. (سفرنامه ٔ مازندران و استرآباد رابینو ص 117 بخش انگلیسی).

اری. [اِ] (اِخ) جورج بیدل. عالم هیوی و ریاضی دان انگلیسی، مولد آلنویک (نرثمبرلاند) 1801 و متوفی بلندن 1892 م. استاد هیئت در دارالفنون کمبریج. وی رصدخانه ٔ این شهر را تکمیل کرد. در سال 1835 مدیر رصدخانه ٔ گرینویچ شد و تا سال 1886 این سمت داشت. در 1828 عضو انجمن علم هیئت گردید و در سال 1835 بمقام ریاست آن انجمن رسید و در 1836 عضو انجمن سلطنتی لندن شد و سپس عضو آکادمی علوم پاریس گردید و نشان ( (لژیون دنور)) بدو دادند (1856). او راست: رصدهای نجومی (کمبریج 1829- 1838). مباحثی در باب قوه ٔ ثقل و جاذبه (1837). در باب هیئت (1853). مثلثات (1855). مکانیک و مناظر و مرایا و مغناطیس و غیره. و او نخستین کسی است که پی بحقیقت قوس قزح برد. و رجوع به ایران باستان ص 199 شود.

آرواره – لثه

بزی که دو خط بصورت موازی در پیشانی داشته باشد