معنی امام رازی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

امام رازی. [اِ] (اِخ) الجصاص. از ائمه ٔ بزرگ فقه حنفی و در علم فقه و زهد و ورع، یگانه ٔ زمان خود بوده است. در سال 325 هَ. ق. به بغداد آمد و نزد شیخ ابوالحسن کرخی علم فقه را تکمیل کرد، آنگاه به اهواز رفت و پس از وفات شیخ ابوالحسن به بغداد برگشت و بتدریس علوم همت گماشت و رئیس العلمای بغداد شد ودر سال 370 هَ. ق. در سن 65 سالگی وفات یافت. احکام القرآن و مختصر اختلاف الروایات و شرح مختصر کرخی از تألیفات اوست و شرحی بر کتاب ادب القاضی ابوبکر احمدبن عمر الخصاف متوفی به سال 260 هَ. ق. نوشته است. کتاب اختلاف الروایات مذکور از تألیفات ابی جعفر طحاوی است. (از لغات تاریخیه و جغرافیه ٔ ترکی ج 1).

امام رازی. [اِ] (اِخ) محمدبن عمربن حسین بن حسن بن علی طبرستانی، ملقب به فخرالدین و مکنی به ابوعبداﷲ ازدانشمندان بزرگ شافعی است. رجوع به فخر رازی شود.