معنی بتون در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بتون. [ب ِ ت ُ] (فرانسوی، اِ) بتن. از مصالح بنائی جدید. مخلوطی از سنگ شکسته و ماسه و سیمان در بنائی برای پی ریزی یا ساختن پایه های عمارات. (فرهنگ فارسی معین).
- بتون آرمه، بتن مسلح. آن بتون که در آن میله های آهن بکار رود.
- بتون ریزی، عمل ریختن ترکیب مصالح اولیه ٔ بتون که سیمان و ریگ و آب باشد برای ساختمان کردن. و رجوع به بتن و بتن ریزی شود.

بتون. [ب ِ] (اِخ) نام شهری در ایالت پادو کاله فرانسه. (از لاروس).

(بِ تُ) [فر.] (اِ.) از مصالح ساختمانی است که از شن و ماسه و سیمان و آب با اندازه های مختلف ساخته شود.

مخلوطی از سنگ خردشده، ماسه، و سیمان که در بنّایی برای پی‌ریزی یا ساختن پایه‌های پل‌ها و ساختمان‌ها به کار می‌رود و پس از خشک شدن مانند سنگ سفت و سخت می‌شود،

مخلوط شن و ماسه و سیمان‌و آب

فرانسوی شفته ساروگ (ساروج) (اسم) مخلوطی از سنگ شکسته و ماسه و سیمان در بنایی برای پی ریزی یا ساختن پایه های عمارات بکار رود. یا بتون آرمه. بتون مسلح بتونی که در آن میله های آهنی گذارند تا استواری و مقاومت آن بیشتر گردد