معنی بدحال در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بدحال. [ب َ] (ص مرکب) بدروز و بدبخت. مقابل خوشحال. (آنندراج). بدحالت. (ناظم الاطباء). دَقَع. وَدْب. مُسْتَوبِد. (منتهی الارب). ممتحن. (لغت ابوالفضل بیهقی). که حالش بد است. سَی َّءالحال. که مرضی سنگین و نزدیک به مرگ دارد. (یادداشت مؤلف):
من بهر جمعیتی نالان شدم
جفت بدحالان و خوشحالان شدم.
مولوی.
یکی گربه در خانه ٔ زال بود
که برگشته ایام و بدحال بود.
سعدی (بوستان).
من شکسته ٔ بدحال زندگی یابم
در آن زمان که بتیغ غمت شوم مقتول.
حافظ.
- بدحال شدن، بدحال گشتن: تقهّل، بدحال شدن. (منتهی الارب).
- بدحال گردیدن، بدحال شدن: کسفت حاله، بدحال گردید. (منتهی الارب).
- بدحال گشتن، بدحال شدن: بدان رسد و بدان کشد که همه عاجز و مضطر و درویش و بدحال گردند. (تاریخ قم ص 143). || بدسرانجام. || بدسرشت. || بدمزاج و تندخوی. (ناظم الاطباء).

بیمار،
[قدیمی] غمگین،
[قدیمی] بدبخت،

ناخوش

بداحوال، بیمار، مریض، ناخوش،
(متضاد) سالم، سرحال، بدروزگار، ناراحت، ناشاد، غمگین، مغموم، غم‌زده،
(متضاد) خوشحال

بدروز وبدبخت، کسی که حالش بدباشد