بس بس در لغت نامه دهخدا

بس بس. [ب ُ ب ُ / ب َ ب َ / ب ِ ب ِ] (ع اِ) کلمه ای است که بدان گوسفندان را خوانند و شتران را زجر کنند و ناقه را انس دهند برای دوشیدن شیر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).

بس بس. [ب َ ب َ] (اِخ) ابن عمروجُهنی هم سوگند بنی ساعدهبن خزرج. (از الاصابه ج 1 قسم اول ص 186). یکی از انصار و صحابه است و در غزای بدر حضورداشته. (قاموس الاعلام ترکی). و رجوع به منتهی الارب و الاستیعاب و امتاع الاسماع ص 63، 65، 76 و بسبسه شود.