معنی بکا در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

بکا. [ب َ] (اِ) بکاء، بَکی ̍. نباتی است. (منتهی الارب). نام یک قسم گیاهی است. (ناظم الاطباء). رجوع به بکاء، بکی، و تذکره ٔ ضریر انطاکی ص 84 شود.

بکا. [ب ُ] (ع اِ) بکای [بکاء]. گریه. (ناظم الاطباء). گریه. (مهذب الاسماء). اشک و زاری. بمعنی گریه که اشک ریختن باشد. (غیاث). گریه. (مؤید الفضلاء):
تا چو شاه نحل شاه انگیخت لشکر چشم خصم
صد هزاران چشمه شد چون خانه ٔ نحل از بکا.
خاقانی.
ناله و نوحه کنند اندر بکا
شیعه عاشورا برای کربلا.
مولوی.
زآنکه ظاهر خاک اندوه و بکاست
در درونش صدهزاران خنده هاست.
مولوی.
- با بکا شدن، گریان شدن:
گر باغ تازه روی و جوان گشت و خند خند
چون ابر نال نال و چنین با بکا شده ست.
ناصرخسرو.
- زار و بکا کردن، زاری و گریه کردن. (ناظم الاطباء). و رجوع به بکای و بکاء شود.

گریستن،

اشک و رازی

بسیار گریه کننده

اشکباری، بسیار گریه کننده

اشک ریختن، گریستن، گریه کردن،
(متضاد) خندیدن، گریه

اگرت، پرنده ای از خانواده ی حواصیل، در مناطق شرقی مازندران...

نوعی سوسک، نوعی موریانه، حشره به زبان کودکان

گریه، اشک و زاری