معنی تایب در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

تایب. [ی ِ] (ع ص) بازگردنده از گناه. (فرهنگ دهار). تائب، نعت است از توبه:
گاه آن آمد که عاشق برزند لختی نفس
روز آن آمد که تایب رای زی صهبا کند.
منوچهری.
رجوع به تائب شود.

(یِ) [ع. تائب] (اِفا.) توبه کار، نادم.

توبه کار

توبه کننده، باز گردنده از گناه