معنی ترین در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

ترین. [ت َ] (مزید مؤخر = تر، تفضیلی +ین نسبت) علامت صفت عالی. پساوندی است که چون بر صفتی افزون گردد آنرا ممتاز سازد. چون بد+ترین = بدترین. به + ترین = بهترین. بزرگ + ترین = بزرگ ترین:
از عباد ملک العرش نکو کارترین
خوشخویی، خوش سخنی، خوش منشی، خوش حسبی.
منوچهری.
چنان دان که نادان ترین کس تویی
اگر پند دانندگان نشنوی.
(از سندبادنامه ص 234).
تازه ترین سنبل صحرای ناز
خاصه ترین گوهر دریای راز.
نظامی.
مبارکتر شب و خرمترین روز
که دوشم قدر بود، امروز نوروز.
سعدی.
و رجوع به صفت شود.

علامت صفت عالی که در آخر بعضی کلمات درمی‌آید و برتری و رجحان کسی یا چیزی را بر کسان یا چیزهای دیگر می‌رساند: بهترین، خوب‌ترین، داناترین،

علامت صفت تفضیلی که در آخر بعضی کلمات در میاید