معنی ثقب در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

ثقب. [ث َ] (ع مص) سوراخ کردن. || بلند پریدن. || ثقب کوکب، روشن شدن ستاره. || ثقب رائحه، دمیدن بوی. || ثقب ناقه، بسیار شیر شدن ناقه. || ثقب رأی، نافذ گردیدن رأی.

ثقب. [ث ُ ق َ / ث ُ] (ع اِ) ج ِ ثُقبه. || روزن خانه. سوراخ. ج، ثقوب و اَثقب:
چرخ چون گوز شکسته است از آن روز که ماه
چهره چون چهره ٔ بادام جبین پر ثقب است.
انوری.

ثقب. [ث ُ ق ُ] (ع اِ) ج ِ ثُقبه و ثقوب و ثقاب.

ثقب. [ث َ] (اِخ) ابن فروه ٔ ساعدی. صحابی انصاری است. بعضی نام او را ثقیب گفته اند بر وزن زُبیر. وی در غزوه ٔ احد شهادت یافت واو واقف به انساب انصار بود. رجوع به ثقف... شود.

ثقب. [ث َ] (اِخ) دهی است به یمامه.

(مص م.) سوراخ کردن، (اِ.) سوراخ، رخنه. [خوانش: (ثَ) [ع.]]

(ثُ قَ) [ع.] (اِ.) جِ ثقبه، سوراخ ها.

سوراخ ‌کردن،
(اسم) سوراخ، رخنه،

ثقبه

رخنه

سوراخ و رخنه

رخنه، سوراخ

ثقبه، رخنه، سوراخ، منفذ

سوراخ کردن، بلند پریدن

ثَقْب، سوراخ، شکاف، سوراخ بزرک (جمع: ثُقُوب، اَثقُب، اَثقاب)،

ثَقْب، (ثَقَبَ، یَثقُبُ) سوراخ کردن، شکافتن،