معنی حسن ظن در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

حسن ظن. [ح ُ ن ِظَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) حسن نیت. نیک اندیشی. مقابل سوء نیت. || خوش گمانی. نیکوگمانی. و آن حالتی است که آدمی با آن مطمئن باشد و متوقع خیر باشد: حسن ظن بزرگان بیش از فضیلت بنده است. (گلستان). حسن ظن بزرگان در خصم بر کمال است. (گلستان). یکی از بزرگان در حق این طایفه حسن ظنی بلیغ داشت. (گلستان). || خوش باوری. ساده لوحی.

نیک اندیشی، مقابل سوء نیت، خوش گمانی، حسن نیت