معنی حیاط در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

حیاط. [ح َ] (از ع، اِ) محوطه و هر جای دیواربست و سرای و خانه و صحن خانه. (ناظم الاطباء). صحن و گشادگی خانه. در تداول فارسی، فضائی وسیع و بی سقف که اطاقها بر طرفی یا چند طرف آن بنا شده است.
- حیاط آشپزخانه.
- حیاط اندرونی.
- حیاط بیرونی.
- حیاط خلوت، سراچه ای در خانه که برای کارهای خاص کنند.
- حیاط طویله.

حیاط. (ع اِ) ج ِ حائط. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به حائط شود.

(حَ) (اِ.) صحن خانه، زمین برابر ساختمان که دور آن دیوار باشد.

صحن خانه،
زمین جلو ساختمان که دور آن دیوار باشد،

صحن خانه

عرصه

سرا، میان سرا

رحبه، ساحت، صحن، فضا، محوطه

محوطه و هر جای که دیوار بست و سرای و خانه و صحن خانه