معنی ددری در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

ددری. [دَ دَ] (ص نسبی) منسوب به ددر. || آنکه بیرون خانه دوست دارد. کودکی که میل دارد به کوچه و خیابان رود. || زن شایق به گردش در کوچه و بازار. زن که به خانه های کسان رود تباهکاری را. زن که به کار بد رود به خانه های غیر. زن بدعمل. زن تباهکار.

کودکی که میل دارد غالباً به کوچه و خیابان رود، کنایه از: زنی که گاه گاه از خانه به در رود و با مردان بیگانه درآمیزد، شخص هرزه و بدعمل. [خوانش: (دَدَ) (ص نسب.)]

(صفت) کودکی که میل دارد غالبا به کوچه و خیابان برود، زنی که گاه گاه از خانه بدر رود و با مردان بیگانه در آمیزد، شخص هرزه و بد عمل.

شخص هرزه و بدعمل را گویند.