معنی رخوت در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

رخوت. [رُ] (ع اِ) ج ِ رَخْت فارسی. (ناظم الاطباء) (از آنندراج). ج ِ رخت. (غیاث اللغات):
بنما در بساط فرش رخوت
سالکان مسالک اطوار.
نظام قاری.
بنما در میان جمع رخوت
نرمه ای کز وی آید اینهمه کار.
نظام قاری.
مانده ام در کوب حالی زین رخوت
تا چه نوع آید برون از جندره.
نظام قاری.
از رخوتم عاریت کردی طلب
چون برم از پیش یاری آمدی.
نظام قاری.
گرچه سلطان است در جمع رخوت
جامه ٔ قلب است چون شد دامنش.
نظام قاری.
فصل دوازدهم در بیان شغل صاحب جمع رکابخانه، رخوت حمام خاصه و آنچه متعلق به آن است. (تذکره الملوک چ دبیرسیاقی ص 32).
و رجوع به رخت شود.

رخوت. [رِخ ْ وَ] (ع اِمص) رِخْوه. سستی. (یادداشت مؤلف):
بر نیک صبر کرد نباید که رخوت است
بر بد شتاب کرد نباید که از هواست.
ناصرخسرو.
|| نرمی. (یادداشت مؤلف). و رجوع به رخوه و رخوه شود.

(رِ وَ) [ع. رخوه] (اِمص.) سستی.

نرمی ‌و سُستی،

رخت

سستی، شلی، وارفتگی، بی حالی

سستی، بیحالی، ناتوانی، شلی، وارفتگی، رخام

بیحالی، رخام، سستی، شلی، ناتوانی، نرمی، وارفتگی، وهن

سستی، نرمی، آسانی