معنی زهری در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

زهری. [زَ هََ] (ص نسبی) منسوب به زهراء «مدینه السلطان بقرطبه» ازبلاد مغرب. و ابوعلی حسین بن محمدبن احمد الغسانی الزهری بدان منسوب است. (از معجم البلدان). رجوع به زهراء و حسین... در همین لغت نامه و معجم البلدان شود.

زهری. [زُ] (ص نسبی) منسوب به زهرهبن کلاب بن مره. (از انساب سمعانی). منسوب به زُهْره.

زهری. [زَ] (اِخ) دهی از دهستان نهبندان است که در بخش شوسف شهرستان بیرجند واقع است و 166 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9).

زهری. [زُ] (اِخ) رجوع به ابراهیم افلیلی شود.

زهری. [زُ] (اِخ) احمد نباتی بن محمد مفرج. حافظ است. (منتهی الارب).

زهری. [زُ] (اِخ) عبداﷲبن سعد الزهری. از اصحاب سیر و اخبار. کتاب فتوح خالدبن الولید از اوست. (ابن الندیم، یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

زهری. [زُ] (اِخ) محمدبن سعدبن ابی وقاص قرشی، مکنی به ابوالقاسم. متوفی به سال 83 هَ. ق. وی یکی از اشراف دولت در عصر مروانی بود. او با ابن الاشعث بر عبدالملک بن مروان خروج کرد و در وقایع عراق حاضر بود. او رااسیر کردند و نزد حجاج بردند و سپس کشته شد. وی مقدار کمی از احادیث را از ثقات روایت کرده است. (از فرهنگ فارسی معین). رجوع به اعلام زرکلی ج 2 ص 899 شود.

زهری. [زُ] (اِخ) محمدبن سعدبن منیع الزهری. از مورخان ثقه و از حفاظ حدیث بود. در سال 168 هَ. ق. در بصره متولد شد و در بغداد سکونت کرد و در همانجا بسال 230 هَ. ق. درگذشت. او راست: طبقات الصحابه. (از اعلام زرکلی ج 2 ص 899).

زهری. [زُ] (اِخ) محمدبن عبداﷲبن عبدالرحیم الزهری. از حفاظ حدیث بود و بسال 249 هَ. ق. درگذشت. او راست: الضعفا. (از اعلام زرکلی ج 2 ص 925).

زهری. [زُ] (اِخ) محمدبن مسلم بن عبیداﷲ، معروف به ابن شهاب، مکنی به ابوبکر، از بنی زهره. تابعی و محدث مشهور (51- 124 هَ. ق.). وی ده تن از صحابه را دیدار کرد و قریب 2000 حدیث از آنان و گروهی کثیر از زن و مرد اشراف و موالی فراگرفته و نخستین کس است که حدیث را تدوین کرده. او در شام سکونت داشت. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به ابن شهاب در همین لغت نامه و اعلام زرکلی ج 2 ص 988 و عقد الفرید و عیون الاخبار و سیره عمربن عبدالعزیز و تاریخ گزیده شود.

زهرآگین، زهرآلود، سمدار، سمی، مسموم

مرز شیک (مقاربتی)