معنی ستایشگری در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

ستایشگری. [س ِ ی ِ گ َ] (حامص مرکب) حمد و عبادت و دعا. (ناظم الاطباء). عمل ستایشگر:
چو آمد بنزدش زمین بوسه داد
ستایشگری را زبان برگشاد.
فردوسی.
ای آنکه در ایام ستایشگری تو
صوفی شمرَد عیب نگهبانی دم را.
عرفی (از آنندراج).
رجوع به ستایشگر شود.

‌مداحی