معنی سربار در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

سربار. [س َ] (اِ مرکب) بار اندک که بر بار بسیار گذارند و آن را به تازی علاوه خوانند، مبدل سروار و سرواره. (رشیدی) (آنندراج). علاوه. (ملخص اللغات حسن خطیب):
وجود خسته ٔ من زیر بار جور فلک
جفای یار به سربار برنمیگیرد.
سعدی (کلیات چ مصفاص 421).
کفاره ٔ فراغت ایام بیخودی
سربار مختتم شده چون روزه ٔ قضا.
شفیع اثر (از آنندراج).
بسکه دارد خاطرم شوق سبکباری اثر
زندگانی بار و سربار است عقل کاملم.
شفیع اثر (از آنندراج).
- امثال:
خر را سربار میکشد جوان را ماشأاﷲ.
سربار مال خر بردبار است.

(سَ) (ص.) طفیلی، باعث زحمت.

‹سرباری› لنگۀ بار یا بسته‌ای که بالای بار حیوان بارکش بگذارند،
[مجاز] کسی که هزینۀ زندگی یا کار و زحمت خود را به گردن کس دیگر بیندازد،
* سربار شدن: (مصدر لازم) [عامیانه، مجاز]
باعث زحمت شدن،
بر خرج و زحمت و محنت کسی افزودن،

وابسطه، طفیلی، انگل

سرباری، باراضافی، تملیت، پارازیت، طفیلی، انگل، وابسته، مزاحم

‎ بسته یا عدلی کوچک که بر فراز بار چارپای بار کش نهند، باری که بر شتر حمل کنند، (صفت) کسی که مخارج خود را به گردن دیگران اندازند طفیلی، مزاحم.