معنی سفاح در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

سفاح. [س ِ] (ع مص) زنا کردن. (غیاث) (آنندراج) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی). با کسی زنا کردن. (المصادر زوزنی): چنانکه اگر بعضی از آن اقوال و تقریر جاری مجری بازی و مزاح میشود و نازل منزل هزل و سفاح میگردد. (ترجمه ٔ تاریخ محاسن اصفهان).

سفاح. [س َف ْ فا] (ع ص) مرد بسیارعطا و فصیح و قادر بر سخن. (غیاث) (آنندراج) (منتهی الارب). آنکه قادر باشد بر سخن گفتن. (مهذب الاسماء). || خونریز. (غیاث اللغات) (آنندراج) (منتهی الارب). خونریزنده. سفاک. (مهذب الاسماء).

سفاح. [س َف ْفا] (اِخ) رجوع به عبداﷲبن محمدبن علی بن عبداﷲبن عباس شود.

خونریز، بسیار بخشنده، فصیح، سخنور. [خوانش: (سَ فّ) [ع.] (ص.)]

بسیارریزنده،
خون‌ریز،
بسیاربخشنده،
فصیح و سخنور،

زنا کردن،
خون‌ریزی،

خونریز

خونریز، بسیار بخشنده، سخنور

سَفّاح، بسیار خونریز- بسیار عطا کننده- گوینده توانا و فصیح- (سَفْح بمعنای ریختن است چه خون، چه آب، چه اشک و غیره مع معانی دیگر...)

سَفّاح، لقب ابوالعباس عبدالله بن محمد بن علی بن عبدالله بن عبدالمطلب، نوه نوه عموی حضرت رسول است که بعد از انقراض بَنی اُمَیَّه (اُمَویان) اولین خلیفه عباسی شد