معنی سوارکار در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

سوارکار. [س َ] (ص مرکب، اِ مرکب) مرد دانا بشیوه های سواری. مجرب در سواری. ماهر در سواری اسب و فنون آن. (یادداشت بخط مؤلف). آنکه در فن سواری ماهر باشد و آنرا در عرف حال چابک سوار گویند و بتازی رائض خوانند. (آنندراج). اسوار. سوارکار نیکو. (منتهی الارب). فارس:
همیشه دیده بخوبان گلعذارم من
سمند عمر بتان را سوارکارم من.
محمد سعید اشرف (از آنندراج).

کسی که در اسب سواری چابک و ماهر باشد، چابک‌سوار، اسب‌سوار،