معنی شهران در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

شهران. [ش َ] (اِخ) نام یکی از نجبای ایران که در زمان یزدگرد سوم نزد ماهوی بود. (فهرست ولف):
نشست او و شهران اَبَر پای خاست
به ماهوی گفت این دلیری چراست.
فردوسی.

شهران. [ش َ] (اِخ) ابن شاذل. از اجداد مکحول است. (یادداشت مؤلف).

شهران. [ش َ] (اِخ) ابن عفرس. جدی است جاهلی که فرزندان وی بطنی از خثعم از قحطان اند. (از الاعلام زرکلی ج 2 ص 418).