معنی شیوا در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

شیوا. [شی] (ص) فصیح. ظریف. بلیغ. (یادداشت مؤلف) (مؤید الفضلاء) (فرهنگ جهانگیری). فصیح و بلیغ. (ناظم الاطباء) (از برهان) (از غیاث) (از آنندراج) (از انجمن آرا). نغز.خوب. جید. نیکو: شیوه ٔ شیوا. سخن شیوا:
گشتم از یمن مدحت شه دین
در سخن بس تبستغ و شیوا.
منجیک.

شیوا. [شی] (اِخ) سومین تشخص تثلیث هندی، خدای مخرب. (فرهنگ فارسی معین).

شیوا. [شی] (اِخ) دهی است از بخش مرکزی شهرستان لاهیجان. آب از نهر کیاجو از سفیدرود. سکنه ٔ آن 301 تن. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2).

[په.] (ص.) فصیح، بلیغ.

فصیح، بلیغ،

در آیین هندوئیسم، خدای مخرب و مظهر انهدام که معمولاً او را به‌صورت مردی عبوس نمایش می‌دهند،
آیین پرستش شیوا که یکی از سه صورت مهم آیین کنونی هندوئیسم را تشکیل می‌دهد،

رسا

از خدایان هندى

بلیغ، رسا، روان، فصیح، گویا،
(متضاد) نارسا

گوسفند کرم رنگ

فصیح، ظریف، بلیغ

رسا و بلند و کشیده

شِیْوا، Siva or Shiva خدای تخریب و تجدید حیات و یکی از سه جلوه خدا (Trimurti) در آئین وِدا (هندو)، پیکره او در مقام خدای رقص کیهانی Nataraja بصورت جوانیست با چهاردست در حال رقص و در مقام تخریب و نابودی بنام Mahakala بصورت مَهیبی است با گردن بندی از جمجمه های انسانی و مارهائی بدور شانه و بدن و چشمی سوم بر پیشانی و در مقام تجدید حیات بنام Mahavedaمیباشد. (به هندو مراجعه شود)