معنی طیران در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

طیران. [طَ ی َ / طَ / طِ] (ع مص) پریدن. (منتهی الارب). پرواز کردن. || شتافتن. (زوزنی). پرش. پرواز. طیران (بسکون یاء نیز آمده، مگر اصل اول است). (غیاث اللغات) (آنندراج). و با لفظ کردن مستعمل است. (آنندراج):
این کبوتر که نیارد زبر کعبه پرید
طیرانش نه ببالا که بپهنا بینند.
خاقانی.
طیران مرغ دیدی تو ز پای بند غفلت
بدرآی تا ببینی طیران آدمیت.
(گلستان).
چهارم خوش آوازی که بحنجره ٔ داودی آب از جریان و مرغ از طیران بازدارد. (گلستان).
از گلیم خویش نگذارد برون پا مرد عشق
دل کند هرچند طیران در فضای خود بود.
ملا قاسم مشهدی.
با والد ماجدم بسی سال
کردی طیران به یک پر و بال.
درویش واله هروی (در مدح میر حسن اوبهی).
|| دراز گردیدن چیزی. (آنندراج).

طیران. (اِخ) مافروخی در کتاب محاسن اصفهان در دو مورد این اسم را ایراد کرده، یکی در مورد ذکر قصور معروف اصفهان که گوید: و قصر صخربن سدوس بطیران. (چ طهران ص 56). دیگر درمورد ذکر جوامع اصفهان که گوید: و الجامعان الکبیر العتیق البدیع الانیق بنی اصله القدیم عرب قریه طیران و هم التیم. (محاسن اصفهان مافروخی چ طهران ص 84).
و شاید «طیرا» که یاقوت حموی از قراء اصفهان شمرده با طیران هر دو یک موضع باشد و معلوم نیست ضبط کدام یک از این دو لفظ اصح است. و نیز رجوع به طهران شود.

(مص ل.) پرواز کردن، (اِمص.) پرواز. [خوانش: (طَ یَ) [ع.]]

پرواز کردن، پریدن، پرش، پرواز،

پرواز

پرش، پرواز، پرواز کردن، پریدن

پرواز کردن، پرش

طَیَران، هواپیمائی- اداره یا مؤسسه هواپیمائی،