معنی عامی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

عامی. (ص نسبی) جاهل و بی سواد. (غیاث) (آنندراج):
عشق تو بکشت عالم و عامی را
زلف تو برانداخت نکونامی را.
خاقانی.
ای عشق تو کشته عارف و عامی را
سودای تو گم کرده نکونامی را
ذوق لب میگون تو آورده برون
از صومعه بایزید بسطامی را.
بایزیدبسطامی.
بساط سبزه لگدکوب شد بپای نشاط
ز بسکه عارف و عامی برقص برجستند.
سعدی.
|| مقابل عَلوی. سید:
غریق منت احسان بیشمار تواند
ز لشکری و رعیت ز عامی و علوی.
سوزنی.

عامی. [عامی ی می ی] (ع ص) نبت ٌ عامی، گیاه خشک یکساله. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).

عامی. [عام می] (ع ص نسبی) منسوب است به عامه، ضد خاصه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).

منسوب به عامه، در فارسی: جاهل، بی سواد. [خوانش: (~.) [ع.] (ص نسب.)]

جاهل، نادان، بی‌سواد: بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط / ز بس‌که عارف و عامی به رقص برجستند (سعدی: ۴۱۹)،
(اسم، صفت نسبی) [مقابلِ علوی] [قدیمی] غیر سیّد،

بی‌سواد، جاهل، عوام، ناآموخته، نادان،
(متضاد) عارف

جاهل و بیسواد

عامِیّ، منسوب به عامّه و توده مردم- به لحن و لهجه مردم عادی- در فارسی بمعنای علم و بیسواد،