فلک آوازه در لغت نامه دهخدا

فلک آوازه. [ف َ ل َ زَ / زِ] (ص مرکب) (مرکب از دو اسم) آنچه آوازه اش به فلک رسد، یا مانند فلک مشهور باشد. بسیار مشهور:
خواجه دل عهد مرا تازه کرد
نام نظامی فلک آوازه کرد.
نظامی.