معنی قابض در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

قابض. [ب ِ] (ع ص) میراننده. || گیرنده. (ناظم الاطباء). به پنجه گیرنده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). در مشت گیرنده. (ناظم الاطباء). || درآورنده. بیرون کشنده. قابض روح:
قابل انوار عدل، قابض ارواح مال
فتنه ٔ آخر زمان، از کف او مصطلم.
خاقانی.
- قابض ارواح، گیرنده ٔ جانها، عزرائیل.
- قابض جریمه، مأمور اخذ جریمه.
- قابض مالیات، محصّل مالیات. تحصیلدار مالیات.
|| شتاب کننده در رفتار از مرغ و جز آن. || به شتاب راننده. (منتهی الارب). || متصرف و مالک. || امانت دار. (ناظم الاطباء). || فراگیرنده و تنگ کننده ٔ روزی. (مهذب الاسماء). || دریافت کننده. محصل مالیات دیوانی: تو فضولی یا قابض. || زمخت. || هرچیز که قبض کند و درهم کشد و ترنجیده کند. هرچیز که یبوست طبع آورد و مزاج را خشک کند. گس. دبش. عَفِص. بست کن. جمعکننده. گلوگیر. ترنجیده کننده. (ناظم الاطباء). داروی شکم بند. مقابل مسهل. نزد پزشکان داروئی را نامند که اجزاء عضو را جمع سازد. (الموجز فی فن الادویه). طعم گیرنده را نامند که اجزاء زبان را بهم آورد و فعل او تبرید و تجفیف و تغلیظ و تقویت اشتها است و در غیر طعم مراد از آن حابس است که به سبب بهم آوردن اجزاء عضو، حبس و استمساک کند. شیخ الرئیس گوید: داروئی است که اجزاء عضو را بهم آورد و مجاری آن را مسدود سازد. (از قانون بوعلی چ رم کتاب دوم ص 120).

قابض. [ب ِ] (اِخ) نامی از نامهای خدای تعالی. (مهذب الاسماء) (مجمل اللغه).

قابض. [ب ِ] (اِخ) خواجه درویش احمد قابض. رجوع به احمد قابض شود.

گیرنده، در مشت گیرنده، در طب دارویی که یبوست ایجاد کند. [خوانش: (بِ) [ع.] (اِفا.)]

(پزشکی) دارویی که باعث ایجاد خشکی در روده‌ها و رفع اسهال می‌شود،
[قدیمی] گیرنده،
[قدیمی] درمشت‌گیرنده،
[قدیمی] تنگ‌کننده،
[قدیمی] درهم‌کشنده،

گیرنده

گیرا، گیرنده، دبش، گس

بیرون کشنده، درآورنده، قابض روح

قابِض، گیرنده، اخذ کننده، در مُشت گیرنده، قبض کننده، جمع کننده، خشک کننده مزاج، خشک کننده و قبض کننده زبان و دهان، بازدارنده، سریع و تند رَوَنده،