معنی قل در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

قل. [ق َل ل] (ع مص) برداشتن. || بلند نمودن. (اقرب الموارد). || (اِ) دیوار کوتاه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). در اقرب الموارد به کسر قاف آمده است.

قل. [ق ِل ل] (ع مص) کم گردیدن. || کم شدن مال کسی. || لاغر وکوتاه شدن. (اقرب الموارد). || (اِ) هسته ٔ خرما یگانه رسته ٔ سست. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (بحرالجواهر). || لرزه و فسره. (اقرب الموارد): اخذه قل، ای رعده. (منتهی الارب). || لرزه از خشم یا از طمع. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). ج، قِلَل. (منتهی الارب). || دیوار کوتاه. (اقرب الموارد). || (اِمص) کمی. (منتهی الارب).

قل. [ق ُل ل] (ع اِمص) کمی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). ضد کُثْر. (اقرب الموارد): الحمدﷲ علی القل و الکثر. (منتهی الارب). || (ص، اِ) کم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). قلیل. (اقرب الموارد): ما له قل و لا کثر؛ نیست او را کم و بیش. (منتهی الارب). || اندک تر از چیزی. || رجل قل، مرد تنها و بی کس. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). || هوقل بن قل، یعنی او و پدرش شناخته نیستند. (اقرب الموارد). || اسبی که رنگش بادامی و از موی یال تا دم او خطی سیاه بر پشتش باشد. (غیاث اللغات).

قل. [ق ُ] (ترکی، اِ) دست. (فرهنگ نظام).

کمی، تنگدستی. [خوانش: (ق ُ یا قِ لّ) [ع.] (اِمص.)]

(فع.) فعل امر از «قول » بگو، (اِ.) قول، گفتار. [خوانش: (قُ) [ع.]]

(~.) (اِصت.) حبابی که بر اثر جوشیدن آب به سطح آید.

کمی، تنگدستی،

قول، گفتار،

قلیدن
* قل‌ زدن: (مصدر لازم) [عامیانه] جوشیدن آب یا مایع دیگر در دیگ یا در جایی که حباب‌هایی در سطح آن به‌ حرکت آید،

* قل ‌خوردن
* قل ‌خوردن: (مصدر لازم) [عامیانه] غلتیدن چیزی گرد و گلوله‌مانند بر روی زمین، غلت ‌خوردن‌،
* قل ‌دادن: (مصدر متعدی) [عامیانه] غلتاندن چیزی گرد و گلوله‌مانند بر روی زمین، غلت‌ دادن‌،

بگوی عرب

بگوی عرب، بنده

فلز قلع

روغن حیوان حرام گوشت

کم، قلیل

قُلّ، غیر از معانی مصدری، کم و ناچیز، حداقل، کوتاه، بی کس و بی نَسَب،

قِلّ، غیر از معانی مصدری- کم و ناچیز- حداقل- رعد،