معنی محنت خور در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

محنت خور. [م ِ ن َ خوَرْ / خُرْ] (نف مرکب) خورنده ٔ محنت. تحمل کننده ٔ رنج و سختی. غمخور. اندوه خور. که سختی و رنج برد. که بدبختی و آفات تحمل کند:
بیا ساقی آن می که محنت بر است
به چون من کسی ده که محنت خور است.
نظامی.

رنج خور رنجکش (صفت) آنکه رنج کشد کسی که معاشش به رنج و محنت تامین شود: بیا ساقی آن می که محنت براست بچون من کسی ده که محنت خور است. (نظامی)