معنی مرتاض در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

مرتاض. [م ُ](ع ص، اِ) کره اسب رام. || ریاضت کننده و صاحب ریاضت.(غیاث اللغات). ریاضت کشنده. که برای تصفیه و تهذیب نفس ریاضت کشد و تحمل سختی ها کند. || اسب توسنی که به رایضی دهند: تعلیم رایض در دقایق ریاضت بهیه را مرتاض می گرداند.(سندبادنامه ص 54). || رام. مطیع. منقاد: پس صاحب خلوت باید موضعی اختیار کند که همی از محسوسات ظاهر و باطن شاغلی نباشد و قوای حیوانی را مرتاض گرداند.(اوصاف الاشراف، از فرهنگ فارسی معین). || فرهخته. ورزیده. آمخته: به آداب سیف و سنان مرتاض گشته.(ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 397). و غرض نه مجرد شکار باشد بلک تا بر آن معتاد و مرتاض باشند.(جهانگشای جوینی). ریاضت شده و ریاضت دیده.(از متن اللغه)(از اقرب الموارد). نعت است از ارتیاض. رجوع به ارتیاض شود.

(مُ) [ع.] (اِفا.) ریاضت کش، ریاضت کشیده.

کسی که برای تهذیب نفس ریاضت بکشد،
(صفت) [قدیمی] ریاضت‌کش،

یوگی

جوکی

تپاسبد

صفت ریاضت‌کش، زهدگرا

ریاضت کشیده

مُرتاض، در فارسی به معنای ریاضت کش و کسی است که برای تهذیب نفس متقبل سختی و عذاب می گردد و یا عزلت و انزوا می گزیند،

مُرتاض، رام شونده، خاضع و مطیع شونده (اسم فاعل اِرتاضَ، یَرتاضُ، اِرِتیاض)،