معنی معیوب در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

معیوب. [م َع ْ](ع ص) عیب ناک.(آنندراج). دارای عیب. مَعیب.(از اقرب الموارد). عیب ناک و عیب دار.(ناظم الاطباء). آهومند.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا):
معیوب نیستی تو ولیکن ما
بر تو نهیم عیب ز رعنایی.
ناصرخسرو.
که بی اشباع سخن در تقریر آن معیوب نماید.(کلیله و دمنه). این قطعه ای که تو برخواندی بس غث ورث و معیوب... بود.(مقامات حمیدی).
ور خدا خواهد که پوشد عیب کس
کم زند در عیب معیوبان نفس.
مولوی.
|| داغ دار و بدصورت و زشت. || ننگ دار و بی آبرو و رسوا و بدنام و کیاده.(ناظم الاطباء).

(مَ) [ع.] (اِمف.) عیب دار، ناقص.

عیب‌دار، ناقص، نادرست،

بدآهو

لکنته

آهوناک

آکمند

آهمند، خراب، عیبناک، فاسد، ناقص،
(متضاد) سالم

عیبناک، عیب دار