معنی نورا در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

نورا. (اِ) هر چیز که موی ها را بریزاند و ساقط کند. (ناظم الاطباء). رجوع به نوره شود.

نورا. [رُ ل ْ لاه] (اِخ) ابن شریف الدین عبداﷲ شوشتری. رجوع به قاضی نوراﷲ شوشتری و نیز رجوع به الاعلام زرکلی ج 9 ص 30 و شهداءالفضیله ص 171 و امل الاَّمل، ذیل منهج المقال ص 152 و روضات الجنات ص 730 و الذریعه ج 1 ص 391 و ج 2 ص 369 و ج 4 ص 53 و ج 7 ص 19 و مفتاح الکنوز ج 1 ص 28 و صبح گلشن ص 560 شود.

نورا. [رُ ل ْ لاه] (اِخ) (میرزا...) اصفهانی، متخلص به ضیاء. رجوع به ضیاء اصفهانی شود.

نورا. [رُل ْ لاه] (اِخ) (میرزا...) اصفهانی، متخلص به نور. از شاعران عهد شاه عباس اول صفوی است. او راست:
با خیال گلرخی سر در کفن خواهیم کرد
تا قیامت عیش در یک پیرهن خواهیم کرد.
نه مروت است ما را به مراد دل رساندن
که هزار ناامیدی به امید ما نشسته.
(از نصرآبادی ص 89).
و رجوع به نگارستان سخن ص 134 و فرهنگ سخنوران شود.

نورا. [رُل ْلاه] (اِخ) رازی (امیر...)، متخلص به نور. از شاعران قرن دهم هجری است. وی در عهد شاه طهماسب می زیست و متولی مزار حضرت عبدالعظیم در شهرری بود. او راست:
دست رقیب داشت به دست آن نگار مست
خندان ز من گذشت و مرا گریه داد دست.
(از صبح گلشن ص 558) (تحفه ٔ سامی ص 41) (قاموس الاعلام ج 6 ص 4606).
و رجوع به هفت اقلیم (اقلیم چهارم، ری) شود.

نورا. [رُل ْ لاه] (اِخ) ساوه ای (قاضی...)، متخلص به نور. از شاعران قرن نهم هجری است. او راست:
دردا که ندارد خبر آن سیم بر از من
من بی خبر از خویشم و او بی خبر از من.
(از فرهنگ سخنوران) (صبح گلشن ص 557).

نورا. [رُل ْ لاه] (اِخ) هروی (مولانا...)، متخلص به نور. از شاعران قرن دهم هجری است. به روایت مؤلف صبح گلشن «ظرافت و مزاح بر مزاج غالب داشته و...و به شیمه ٔ خوش طبعی نقد جان عزیز باخت ». او راست:
نقد جان را فدای لاله عذاری نساختم (؟)
ای روی من سیاه که کاری نساختم.
(از تحفه ٔ سامی ص 77) (از صبح گلشن ص 559).
رجوع به مجالس النفایس ترجمه ٔ فخری ص 168 شود.

نورا. [رُل ْ لاه] (اِخ) نصر پوری. از پارسی گویان هند است. او راست:
پیچ و تاب دردمن بر گوش دریا گر خورد
موج نتواند که بیند روی دریا بازپس.
رجوع به مقالات الشعراء ص 821 و فرهنگ سخنوران شود.