معنی هدم در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

هدم. [هََ دَ] (اِخ) زمینی است. (منتهی الارب). در شعر زهیر نام آن آمده است. (معجم البلدان).

هدم. [هَُ دُ] (اِخ) آبی است در پشت وادی القراء. (از معجم البلدان).

هدم. [هََ / هََ دَ] (ع ص) خون رایگان و باطل. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به هدر شود.

هدم. [هََ دَ] (ع مص) سخت گشن خواه گردیدن ناقه. (منتهی الارب).

هدم. [هََ] (ع مص) دوار سر رسیدن مرد را از سواری کشتی. || پشت شکستن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). || هدام عارض شدن مرد را. (از اقرب الموارد). || شکستن بنا. (منتهی الارب). شکستن و افکندن بناء. (اقرب الموارد). || ویران کردن. (منتهی الارب). ویرانی: و حوادث و آفات عارضی چون مار و کژدم و سباع... باد و باران و هدم... در کمین. (کلیله و دمنه).
گنج زیر خانه است و چاره نیست
پس ز هدم خانه مندیش و مایست.
مولوی.
از ابطال سوابق صنایع و هدم قواعد عوارف محترز می شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی). بفرمود تا دست نهب و ارهاق و هدم و احراق بر دیار و امصار او دراز کردند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی).

هدم. [هَِ دَ] (ع اِ) ج ِ هِدم. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).

هدم. [هََ دِ] (ع ص) مخنث. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).

هدم. [هََ دَ] (ع اِ) آنچه از کرانه ٔ چاه فرودریده در چاه افتاده باشد: دماؤهم بینهم هدم ای هدر. (از منتهی الارب) (اقرب الموارد). || هرچه ویران شود و فروافتد. || آنچه از گیاه در سال اول باقی مانده. (اقرب الموارد).

هدم. [هَِ] (ع اِ) جامه ٔ کهنه و درپی کرده یا خاص است به گلیم پشمینه. ج، اهدام، هِدَم. (منتهی الارب). و جمع هِدَم نادر است. (اقرب الموارد). || (ص) پیر سالخورده. || موزه ٔ کهنه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).

هدم. [هَِ] (اِخ) نام مردی است. (منتهی الارب). هدم بن زید کلبی از فصحای عرب است. (ابن الندیم).

(مص م.) خراب کردن، ویران کردن، (اِمص.) خرابی، ویرانی. [خوانش: (هَ) [ع.]]

خراب کردن بنا، ویران کردن،

ویران کردن

انهدام، خرابی، نابودی، ویرانی،
(متضاد) آبادی

ویران کردن بنا

هَدم، غیر از معانی مصدری، خون ریخته شده به باطل و ناحق،

هَدم، (هَدَمَ، یَهدِمُ) خراب و ویران کردن، از بین بردن، شکستن، وصله زدن (جامه را)،