معنی هو در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

هو. [هََ / هُو] (اِ) زردآب و ریمی را گویند که از زخم و جراحت برمی آید. || آب دزدیدن زخم و جراحت را نیز گفته اند. (برهان). و در این صورت هو مبدل اَو و آب است. (از انجمن آرا). || ماه. قمر. || ابر. (ناظم الاطباء).

هو. (اِ) آه و نفس. (برهان). هوی.رجوع به هوی شود. || (اِ صوت) کلمه ای است که از برای آگاهانیدن و خبر کردن گویند. (برهان).
- های و هو یا هیاهو، به معنی هلالوش و بانگ و فریاد و مشغله است:
چه عاشق است که فریاد دردناکش نیست
چه مجلس است کز او های و هو نمی آید.
سعدی.
|| در اصطلاح عرفا و اهل معنی به معنی ناله و زاری به درگاه حق تعالی است:
چون گوزنان هویی از جان برکشم
کآن شکار آهوان بدرود باد.
خاقانی.
در آن ساعت که ما مانیم و هویی
ز بخشایش فرومگذار مویی.
نظامی.
گه به یک حمله سپاهی می شکست
گه به هویی قلب گاهی می درید.
حافظ.

هو. [هََ / هُو] (اِ) خبر بی اصل. خبر دروغ. سروصدا درباره ٔ چیزی که حقیقت ندارد. چُو.
- هو انداختن، خبری بی اساس را در میان مردم شایع کردن.
- هوچی، کسی که خبرهای بی اساس را برای منافع خود شایع کند.
- هو کردن، درباره ٔ کسی خبر بی اساس و زیان آور انتشار دادن و او رادر نظر مردم پست کردن.
- یک هو، غفلهً. بی خبر. ناگاه.

هو. [هَُ وَ] (ع ضمیر) ضمیر واحد مذکر غایب یعنی او و آن. (ناظم الاطباء).

هو. [هََ وو] (ع اِ) کرانه. || روزن خانه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).

هو. (اِخ) در تداول صوفیان مخفف هُوَ و مراد خدای تعالی است: یا هو؛ ای خدا. (یادداشت به خط مؤلف). پنهانی است که مشاهده ٔ آن غیر را درست نیاید. (تعریفات میرسیدشریف):
صبغهاﷲ چیست ؟ رنگ خُم ّ هو
پیسه ها یک رنگ گردد اندر او.
مولوی.
فکر ما تیری است از هو در هوا
در هوا کی پایدار آید ندا؟
مولوی.
باد در مردم هوا و آرزوست
چون هوا بگذاشتی پیغام هوست.
مولوی.

(~.) (اِ.) چرک و زرداب زخم.

ضمیر مفرد مذکر غایب: او، آن، در نزد عرفا منظور خداوند است. [خوانش: (هُ وَ) [ع.] (ضم.)]

(هُ) (اِ.) (عا.) صدا، آواز، فریاد.

او، در اشاره به‌ذات باری‌تعالی،

صدا، آواز، فریاد، بانگ،
* هو کردن: (مصدر متعدی) [عامیانه]
سر و صدا راه انداختن،
کسی را با جار‌و‌جنجال بدنام و بی‌آبرو کردن،

چرک و زرداب زخم،
* هو کشیدن: (مصدر لازم) [قدیمی] چرک و آماس کردن زخم،

خدای درویش

خدای قلندر

خدای قلندر، ضمیر عربی، خدای درویش

خدای قلندر، ضمیر عربی، خدای درویش، دفعه، بار، مرتبه، گویند یک هو یعنی غفلتا

دفعه و بار و مرتبه است گویند یک هو یعنی غفلتا.

آرزو، خاطر

از اصوات، برای دستور به بازگشت دادن به گاوان شخمی به هنگام...

لفظی که برای آگاه کردن کسی به کار می رود، فریادی که زنان...

آواز، فریاد، بانگ

دفعه و بار و مرتبه است گویند یک هو یعنی غفلتا.

هُوَ، او، (ضمیر مفرد مذکّر غائب، مُثَنّایش هُما و جمعش هُم است و مُؤَنَّث آن هِیَ و مثنّای مُؤَنَّث هُما و جمع مُؤَنَّث هُنَّ می باشد و کلّ ضمیر منفصل مرفوع هستند)،

هُوَ، «هُوَ» یا «هُو» در اصطلاح عرفانی اشاره به ذات غیب الهی و مخفف «هُوّ الله» است و عُرَفاء صوفیه بیشتر هُو تلفظ میکنند و هُوَهُو نیز به همین معناست،