معنی کاردانی در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

کاردانی. (حامص مرکب) حالت و چگونگی شخص کاردان. عمل کاردان. زیرکی و وقوف و عقل و فراست. (ناظم الاطباء). رجوع به کاردان شود: احمدبن عبدالصمد کدخدای خوارزمشاه در کاردانی و کفایت یار نداشت. (تاریخ بیهقی). این پادشاه او را بشناخته بکفایت کاردانی، و شغل عرب و کفایت نیک و بد ایشان بگردن او کرده. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 596).
عجب داشتم از کاردانی و عقل شما که بحکم همسایگی تا این غایت از جانب ما التماس نکردید و آرزوئی نخواستید. (راحه الصدور راوندی).
جهاندیده دستور فریادرس
گشاد از سر کاردانی نفس.
نظامی.
لیکن بحساب کاردانی
بی غیرتی است بی زبانی.
نظامی.
بدان کاردانی و کارآگهی
چو بنشست بر تخت شاهنشهی...
نظامی.
بخت و دولت بکاردانی نیست
جز بتأیید آسمانی نیست.
سعدی.
حیف بردن ز کاردانی نیست
با گرانان به از گرانی نیست.
سعدی (هزلیات).
ملول از همرهان بودن طریق کاردانی نیست
بکش دشواری منزل بیاد عهد آسانی.
حافظ.

(حامص.) دانندگی کار، شناسندگی کار، اطلاع، بصیرت، (اِ.) وزارت، دوره تحصیلات دانشگاهی دو ساله یا اندکی بیش تر، فوق دیپلم. [خوانش: (ص فا.)]

کاردان بودن، دانندگی و بینایی در کار: بخت و دولت به کاردانی نیست / جز به تٲیید آسمانی نیست (سعدی: ۸۴)،
(اسم) دورۀ تحصیلات دانشگاهی دوساله، فوق‌دیپلم،

دوره فوق دیپلم

آزمودگی، استادی، بصیرت، تخصص، حذاقت، خبرگی، کارآیی، کارآزمودگی، مهارت، وقوف 2، فوق‌دیپلم،
(متضاد) بی‌تجربگی