معنی کرا در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

کرا. [ک ِ] (موصول + حرف اضافه) کلمه ای است مرکب از که و را. (ناظم الاطباء). مخفف و مختصر هرکراست. (آنندراج). به معنی هرکه را و هر کس را. (فرهنگ فارسی معین):
کرا پشتی کند گردون چه باید پشتی لشکر
چه باید یاری مردم کرا دولت بود یاور.
قطران (از آنندراج).
کرا خرما نسازد خار سازد
کرا منبر نسازد دار سازد.
(المعجم) (از فرهنگ فارسی معین).
|| بطریق استفهام بمعنی کدام کس را باشد چنانکه هرگاه گویند:کرا میگوئی ؟ مراد آن باشد که کدام کس را می گویی ؟ (برهان). ادات استفهام در حالت مفعولی (مفعول صریح). (فرهنگ فارسی معین). چه کس را. کدام کس را. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین).

کرا. [ک ِ] (ع اِ) کرایه و اجرت نشستن در خانه و دکان و جز آن. (ناظم الاطباء). در عربی کرایه را گویند که اجرت نشستن در خانه و د کان کسی باشد. (برهان). || اجرت بار کردن شتر و استر و خر و اسب و مانند آنها. (ناظم الاطباء). اجرت بار کردن شتر و الاغ و امثال آن باشد. (از برهان): و آنچه آن اعرابی کرای شتر بر ما داشت به سی دینار هم این وزیر [ابوالفتح علی بن احمد وزیر ملک اهواز] بفرمود تا بدو دادند. (سفرنامه ٔ ناصرخسرو چ دبیرسیاقی صص 115- 116). عربی گفت من ترا به بصره برم و با من هیچ نبود که به کرا دهم. (سفرنامه ٔ ناصرخسرو چ دبیرسیاقی ص 107). پس اشتری به یک دینار و نیم کرا گرفتم و از این شهر روانه شدم. (سفرنامه ٔ ناصرخسرو چ دبیرسیاقی ص 81). رجوع به کراء، کرای و کرایه شود.

کرا. [ک َرْ را] (اِ) سرتراش و حجام را گویند. (برهان). و صحیح آن «گرا» است. (حاشیه ٔ برهان چ معین). رجوع به گرا شود.

(کِ) [ع. کراء] (اِ.) مزد، کرایه.

کدام کس را، چه کس را،
هر‌که را، هر‌کس را،

کرایه
* کرای چیزی (کاری) را کردن: به زحمتش ارزیدن، ارزش آن را داشتن: اگرچه گوهر نظمم کرای آن نکند / که من نثار کنم بر جناب حضرت شاه (ابن‌یمین: ۵۱۳)،

اجاره خانه

اجرت

پرنده ای شبیه لک لک که در مسیر آب پرواز کند و شب ها صدایی...