سبزینه در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

سبزینه. [س َ ن َ / ن ِ] (ص نسبی) منسوب به سبز. از سبز. برنگ سبز. || معشوق سبزرنگ. (غیاث). معشوق سبزفام. (آنندراج). گندم گون. گندمی:
بهار من بت سبزینه ٔ شکفته رخ است
مرا جز این نبود در جهان گمان بهار.
ملا طغرا (از آنندراج).
کی شود دلچسب چون سبزینه ٔ فربه سرین
گر کمرگاه صنوبر را سمن لاغر کند.
ملا طغرا (از آنندراج).
|| (اِ مرکب) کلروفیل. (فرهنگستان).

(ص نسب.) منسوب به سبز، سبزرن گ، سبزگون، (اِمر.) ماده سبزرنگی که در حفره های گیاهان موجود است و موجب سبزی اندام های گیاهان می شود، کلرفیل، خضره الورق. [خوانش: (سَ نِ)]

(زیست‌شناسی) مادۀ تولیدکنندۀ رنگ سبز برگ‌های درختان و گیاهان که بر اثر نور آفتاب پدید می‌آید، کلروفیل،
(صفت نسبی، منسوب به سبز) [قدیمی، مجاز] گندم‌گون،

کلروفیل

سبزرنگ، سبزگون، گندمگون، کلروفیل

‎ (صفت) منسوب به سبز سبز رنگ سبز گون، ماده سبز رنگی که در حفره های خاصی در داخل سیتوپلاسم سلولهای گیاهان موجود است و موجب سبزی اندام های سبز گیاهان میشود دانه های سبزینه موادی هستند 5 تایی یعنی از ‎5 عنصر ترکیب شده اند و فرمول آنها شباهت زیادی به فرمول هموگلوبین خون دارد با این تفاوت که به جای آهن در ترکیب دانه های سبزینه منیزیم وجود دارد که در این صورت به آن کلرفیل }} آ {{ گویند و اگر از تعداد ئیدروژنها یک مولکول کاسته و در عوض یک اتم اکسیژن جای آن قرار گیرد کلرفیل }} بی ‎{{ بدست اید: خضره الورق کلروفیل.