معنی خزانه در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

خزانه. [خ ِ /خ َ] (از ع، اِ) محلی بوده است که در سرای پادشاهان و امیران و ثروتمندان که جواهرات و نقود و مالهای منقول قیمتی را بدانجا می نهادند و هر خرج و بذل و بخششی از آنجا می شد و هر هدیه ای بدانجا می رفت: علی تکین بخارا بغازیان ماوراءالنهر سپرد و خزانه وآنچه مخفف داشت با خویشتن برد. (تاریخ بیهقی). با من عهد کنید و بر غلامان سرایی حجت کنید تا بخرد باشند که چون به آموی رسیم از خزانه خوارزمشاه صلتی داده آید. (تاریخ بیهقی). آن چیزها از مجلس و میدان ببردندبه خزانه ها و سرای ها. (تاریخ بیهقی). چند روز پیغام می رفت و می آمد تا قرار گرفت بر آنکه خداوند را خدمتی کند پنجاه هزار دینار و خط بداد و مال در زمان بخزانه فرستاد. (تاریخ بیهقی). خازنان و دبیران خزینه ومستوفیان نثارها را بخزانه بردند. (تاریخ بیهقی).
گر تو بیاموزی ای پسر سخن خوب
خوار شود سوی تو خزانه ٔ قارون.
ناصرخسرو.
گفت حجت بجمله گوهر علم است
گوهر او راز جانت ساز خزانه.
ناصرخسرو.
شاه را چون خزانه آراید
چیز بدهم چو نیک دریابد.
سنائی.
طمعش بود کز خزانه ٔ جود
بی نیازش کنی بجامه و زر.
انوری.
نسیه بر نام روزگار تو بس
زانکه نقد از خزانه می نرسد.
خاقانی.
حمل خزانه اش به سمرقند برنهد.
خاقانی.
بخت نقش سعادتش بندد
بر ششم چرخ کان خزانه ٔ اوست.
خاقانی.
بذات خویش بحفظ خزانه ٔ جوهر قیام نمود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی).
گرامی نزلهای خسروانه
فرستاد از ادب سوی خزانه.
نظامی.
ولیکن خزانه نه تنها مراست.
سعدی.
خزائن پر از بهر لشکر بود.
سعدی (بوستان).
|| مال و نقود کثیر. (آنندراج) (غیاث اللغات):
دل باید و خزانه و تیغ و سپاه و تخت
تا بر مراد خویش بود مرد کامران.
امیر معزی.
و لشکر برادر را که آنجا بودند برداشت با مال و خزانه. (فارسنامه ٔ ابن بلخی ص 103).
- از خزانه بیرون آوردن.
- از خزانه خارج کردن، از خزانه بیرون آوردن.
- از خزانه درآوردن، یا ز خزانه خارج کردن.
- به خزانه بردن، در خزانه قرار دادن. بخزانه فرستادن. حمل بخزانه کردن.
- به خزانه فرستادن، بخزانه بردن. حمل بخزانه کردن.
- خزانه ٔ اسرار، مخزن الاسرار، کنایه از قلب:
چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند
همه خزانه ٔ اسرار من خراب کنند.
مسعودسعد سلمان.
- خزانه خانه، مخزن. جای خزانه. جایی که در آن نقود و جواهر نهند:
خزانه خانه ٔ عشق است در بمهر رضا.
خاقانی.
- خزانه ٔ غیب، مخزن غیب. مخزن و خزانه ٔ الهی که رزق مردمان از آنجا رسد:
ای کریمی که از خزانه ٔ غیب
گبر و ترسا وظیفه خور داری.
سعدی.
- || شفاخانه ٔ غیب. داروخانه ٔ غیب:
دردم نهفته به ز طبیبان مدعی
باشد که از خزانه ٔ غیبم دوا کنند.
حافظ.
- خزانه ٔ فتوح، خزانه ٔ الهی که بخشایش الهی از آن بشود:
هم خزانه ٔ فتوح بگشاید
هم نشانه ٔ فلاح بفرستد.
خاقانی.
- در خزانه نهادن، اکتناز. (یادداشت بخط مؤلف).
|| حوض گونه ای در حمام که در آن برای شست و شو داخل میشدند. (یادداشت بخط مؤلف).
- خزانه ٔ آب سرد، خزانه ای که حاوی آب سرد حمام است.
- خزانه ٔآب گرم، خزانه ای که حاوی آب گرم است.
|| قطعه ای از زمین که در آن تخم یا قلمه ٔ درختان نزدیک یکدیگر کاشته و سپس درجاهای دیگر غرس کنند، ممکن است بجای قطعه زمین ظرفی باشد که در آن تخم یا قلمه ٔ درختان بشکل فوق کاشته شود. (یادداشت بخط مؤلف). || مکانی بود در هیکل که عطایا را در آنجا می گذاردند. (قاموس کتاب مقدس). || محلی که در آن کتاب گذارند. مخزن کتب. کتابخانه. (یادداشت بخط مؤلف).
- خزانه ٔ کتب، مخزن کتب. گنجینه ٔ کتب.
|| اداره ای که در آن درآمدهای کشوری جمع شود و سپس هزینه ها از آن اداره پرداخت گردد. (یادداشت بخط مؤلف).
- اسناد خزانه، سند حسابداری که در خزانه ٔ مملکتی تهیه شود و بدانجا مربوط است.
- خزانه داری کل، خزانه ٔ مملکت که درآمد و هزینه ٔ مملکتی بدانجا مربوط است.
- خزانه ٔ مملکت، خزانه ٔ کشور که درآمدهای کشور و سرمایه ٔ کشور در آنجا سپرده میشود و مخارج کشور نیز بدانجا حواله میگردد.
|| قلب. دل. (غیاث اللغات) (آنندراج) (ناظم الاطباء).

(خِ نِ) [ع. خزانه] (اِ.) گنجینه، جایی که در آن پول ها و اشیاء گرانبها را نگهداری می کنند. ج. خزاین.

جایی که در آن پول و چیزهای گران‌بها را حفظ و نگهداری می‌کنند،
گنج،
(نظامی) محل قرار گرفتن گلوله در سلاح‌های گرم،
خزینه
(کشاورزی) قطعه زمینی که در آن تخم بعضی گیاهان، گل‌ها، یا درختان را می‌کارند تا پس از سبز شدن از آنجا دربیاورند و برای کاشتن به جای دیگر ببرند،

گنجینه

گنجینه

انبار، گنج، گنجینه، مخزن، خزینه، حوض، نهال‌دان، گل‌خانه، بیت‌المال، فشنگ‌دان

انبار، خزانه، حوض آب گرمابه های قدیمی

گنجینه تهی، منبع و سرچشمه هر چیز