معنی پویا در فرهنگ لغات ها (دهخدا،معین و ... ) + سایر منابع اطلاعاتی

پویا. (نف) پوینده. رونده و برخی دونده را گویند. (برهان). که پوید:
طفل تا گیرا وتا پویا نبود
مرکبش جز شانه ٔ بابا نبود.
مولوی.
عشوه کرد اهل عشق را پویا
بلبل از عشق گل شده گویا.
لطیفی.

(ص فا.) نک پویان.

پوینده، رونده،

(صفت) رونده، دونده.